Depozyt sądowy - jak prawidłowo złożyć wniosek

Dla postępowań depozytowych właściwy miejscowo jest sąd, we właściwości którego miało nastąpić spełnienie świadczenia, jeżeli jednak nie jest możliwe ustalenie tego miejsca, właściwy miejscowo staje się sąd miejsca zamieszkania (lub siedziby) wierzyciela. W przypadku, gdy również miejsce zamieszkania (siedziba) wierzyciela nie są znane, lub gdy sam wierzyciel nie jest znany, dłużnik może złożyć depozyt w sądzie właściwym dla swojego miejsca zamieszkania (siedziby).

Prawidłowo skonstruowany wniosek o złożenie do depozytu, musi czynić zadość wymaganiom formalnym określonym w Kodeksie postępowania cywilnego. Należy zatem pamiętać o właściwym określeniu zobowiązania, przy wykonaniu którego składamy depozyt sądowy. Trzeba również przytoczyć okoliczności uzasadniające złożenie do depozytu oraz oznaczyć przedmiot depozytu. Wniosek musi również zawierać wskazanie osoby, która może podjąć przedmiot depozytu oraz okoliczności w jakich ma to nastąpić.

Jednak w przypadku, gdy wierzyciel nie jest nam znany, lub nie jesteśmy w stanie wskazać jego miejsca zamieszkania lub siedziby, należy przedstawić we wniosku dowody potwierdzające dokonanie czynności mających na celu wyjaśnienie tych okoliczności, np. próby ustalenia wierzyciela za pomocą ogłoszeń w prasie. Zgodnie z art. 67 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, składając wniosek o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, należy uiścić opłatę sądową w wysokości 100 zł. Przyjęcie do depozytu stwierdzane jest przez sąd wydaniem stosownego pokwitowania. O fakcie złożenia do depozytu przedmiotu świadczenia, dłużnik, o ile jest to możliwie, powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela.

Przedmiot depozytu

Jeżeli jest to pewna kwota pieniędzy, sytuacja jest prosta, jeżeli jednak są to tzw. kosztowności, trzeba je poddać opisowi oraz oszacowaniu przez biegłego, które odbywa się w obecności dłużnika lub osoby przez niego wskazanej. Sąd może również zażądać, aby depozyt został złożony w odpowiednim opakowaniu. W przypadku złożenia do depozytu rzeczy ruchomej, która może uleć szybkiemu zepsuciu, lub takiej, której koszty przechowywania byłyby niewspółmierne do jej wartości, lub skutkowałoby znacznym obniżeniu jej wartości, sąd na wniosek dłużnika zarządzi sprzedaż rzeczy, a uzyskana w ten sposób kwota pieniędzy zostanie złożona przez komornika do depozytu sądowego.

Czytaj więcej [ ( http://static1.money.pl/i/h/111/207727.jpg ) ] (http://prawo.money.pl/aktualnosci/okiem-eksperta/artykul/niewyplacalnosc;firmy;-;kiedy;prowadzi;do;upadlosci,52,0,1140020.html) *Kiedy firma staje się niewypłacalna? * Dłużnika będącego osobą prawną albo spółką osobową, uważa się za niewypłacalnego wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku.

Jeżeli przedmiotem depozytu są pieniądze, kosztowności, książeczki oszczędnościowe, papiery wartościowe i inne dokumenty, przechowuje się je w sądzie lub w banku. Pozostałe przedmioty mogą być przechowywane w innym miejscu wskazanym przez sąd. Zasadą jest, iż dokumenty oraz pozostałe depozyty rzeczowe muszą być przechowywane w stanie niezmienionym.

Kodeks cywilny wprost wskazuje, iż do chwili zażądania wydania przedmiotu świadczenia przez wierzyciela, dłużnik ma prawo odebrać ten przedmiot z depozytu. W przypadku skorzystania z tego prawa przez dłużnika, depozyt uznaje się za niebyły.

Co uzasadnia złożenie do depozytu sądowego

Dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu między innymi w następujących sytuacjach:

• jeżeli dłużnik nie wie kto jest wierzycielem, lub jeżeli nie zna miejsca jego zamieszkania lub siedziby;
• wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnej ani przedstawiciela umocowanego do przyjęcia świadczenia;
• jeżeli zaistniał spór o to, kto jest wierzycielem;
• w pozostałych sytuacjach, w których świadczenie nie może być spełnione na rzecz wierzyciela;
• w razie kiedy jest kilku wierzycieli uprawnionych do świadczenia niepodzielnego, a jeden z nich sprzeciwia się spełnieniu tego świadczenia do rąk innego z pozostałych wierzycieli;
• kiedy zbywca wierzytelności zabezpieczonej zastawem odmawia nabywcy wydania rzeczy obciążonej;
• jeżeli zajęte pieniądze nie wystarczają na zaspokojenie wszystkich wierzycieli, w celu podziału;
• w razie świadczeń periodycznych wymagalnych w przyszłości (wtedy złożeniu podlega suma świadczeń periodycznych za sześć miesięcy);
• w przypadku zwłoki wierzyciela, tj. gdy bez uzasadnionego powodu bądź uchyla się on od przyjęcia zaofiarowanego świadczenia bądź odmawia dokonania czynności, bez której świadczenie nie może być spełnione, bądź oświadcza dłużnikowi że świadczenia nie przyjmie;
• oraz w innych przypadkach, wskazanych w odpowiednich przepisach.

Złożenie do depozytu może nastąpić po uprawomocnieniu się postanowienia sądu o zezwoleniu na złożenie depozytu. Zezwolenie to nie jest wymagane, jeżeli depozyt stanowią pieniądze w walucie polskiej. Jednak w tym przypadku wraz ze złożeniem depozytu należy wnieść stosowny wniosek. Równoczesne złożenie przez dłużnika i wierzyciela wniosku o wydanie depozytu skutkuje wydaniem depozytu wierzycielowi.

Ważne złożenie do depozytu sądowego Kodeks cywilny zrównuje w skutkach ze spełnieniem świadczenia (art. 470 K.c.). Dla dłużnika jest to o tyle korzystne, że w sytuacji, gdy z różnych względów nie jest on w stanie zaspokoić roszczeń uprawnionego wierzyciela, z chwilą złożenia do depozytu dłużnik zwalnia się z obowiązku zapłaty odsetek umownych lub ustawowych.

Autor jest aplikantem adwokackim w Kancelarii Malinowski, Płachta i Wspólnicy