97/3/B/2008

POSTANOWIENIE

z dnia 16 listopada 2006 r.

Sygn. akt Ts 230/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kazimiery Cieślińskiej i Andrzeja Cieślińskiego w sprawie zgodności:

art. 174 pkt 1, art. 183 § 1 oraz art. 177 § 1 w zw. z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 6 września 2006 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżących - Kazimiery Cieślińskiej oraz Andrzeja Cieślińskiego - zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 174 pkt 1, art. 183 § 1 oraz art. 177 § 1 w zw. z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Zaskarżonym unormowaniom p.p.s.a. skarżący zarzucili niezgodność z art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Polegać ma ona, zdaniem skarżących, na ograniczeniu przez ustawodawcę prawa stron postępowań sądowoadministracyjnych do dwuinstancyjnego postępowania przed sądami administracyjnymi.

Skarga konstytucyjna została sformułowana w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 25 października 2004 r. (sygn. akt I SA/Ka 2151/03) oddalona została skarga skarżących na decyzję Izby Skarbowej w Katowicach - Ośrodek Zamiejscowy w Częstochowie z 14 sierpnia 2003 r. (nr PBC2-4117-1/86/18/03) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Skargę kasacyjną skarżących od tego orzeczenia oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 10 lutego 2006 r. (sygn. akt II FSK 296/05). Orzeczenie to zostało doręczone skarżącym 7 czerwca 2006 r.

Uzasadniając postawiony zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów, skarżący stwierdzili w uzasadnieniu skargi, że ustawodawca nie jest uprawniony do ograniczania prawa przeniesienia postępowania sądowego do drugiej instancji. Ustawodawca winien zagwarantować stronie prawo wniesienia całościowej skargi od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji. Unormowania art. 174 pkt 1, art. 183 § 1 oraz art. 177 § 1 w zw. z art. 183 § 1 p.p.s.a. gwarancji takiej nie stwarzają.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Wniesionej przez skarżących skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, albowiem merytoryczne rozpatrzenie sformułowanych w niej zarzutów jest zbędne.

Kwestia zgodności z Konstytucją - zasadniczych z punktu widzenia zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej - art. 174 pkt 1 oraz art. 183 § 1 p.p.s.a. była już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, także w kontekście wskazanych w skardze konstytucyjnej wzorców kontroli. Wyrokiem z dnia 20 września 2006 r. o sygn. SK 63/05 (Dz. U. Nr 170, poz. 1224), Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie orzekł m.in., że: „Art. 174 i art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692, z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 169, poz. 1417 i Nr 250, poz. 2118 oraz z 2006 r. Nr 38, poz. 268) są zgodne z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji”.

We wskazanym wyżej wyroku Trybunał Konstytucyjny nie podzielił opinii skarżącej, że to wadliwe określenie w zaskarżonych przepisach podstaw kasacyjnych ograniczyło badanie przez Naczelny Sąd Administracyjny zasadności jej skargi wszczynającej postępowanie sądowoadministracyjne i że prowadzi to do naruszenia gwarantowanego przez Konstytucję prawa do dwuinstancyjnego postępowania przed sądami administracyjnymi. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacja zawarta w tym przepisie nie ustanawia żadnych podmiotowych ani przedmiotowych ograniczeń prawa do wnoszenia skargi kasacyjnej, przez co spełnia podnoszony w orzecznictwie Trybunału wymóg dostępności środka zaskarżenia. Kwestionowane przepisy p.p.s.a. nie naruszają powołanych w skardze praw podmiotowych również dlatego, że nie ograniczają możliwości uruchomienia postępowania drugoinstancyjnego, zapewniają właściwy jego kształt, chroniący przed arbitralnością orzekania i nierównym traktowaniem, a także nie zamykają drogi do uzyskania wyroku sądu drugiej instancji.

Art. 39 ust. l pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) stanowi, że Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżone przepisy prawne były już przedmiotem kontroli ich zgodności z Konstytucją w innej sprawie rozpoznawanej przez Trybunał (zob. postanowienia z: 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218; 25 listopada 2002 r., sygn. SK 30/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 88 oraz 26 marca 2002 r., sygn. P 3/02, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 22).

Zakwestionowaniu przez skarżących konstytucyjności art. 177 § 1 p.p.s.a. nie towarzyszyło natomiast bliższe przedstawienie argumentów przemawiających na rzecz takiego stanowiska. W szczególności skarżący nie wskazali, który element normatywny tego przepisu pozostaje w sprzeczności z przepisami Konstytucji, określonymi w skardze jako jej podstawa. W tym więc zakresie wniesiona skarga konstytucyjna nie spełnia wymagań wynikających z art. 47 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Zważywszy, że przedmiot niniejszej sprawy jest w znacznej części zbieżny z materią, co do której Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się szczegółowo we wspomnianym wyroku z 20 września 2006 r. (sygn. SK 63/05), w pozostałym zaś zakresie skarga nie spełnia ustawowych przesłanek korzystania z tego środka ochrony, należało odmówić nadania skardze dalszego biegu.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, orzeka się jak w sentencji.

2