47/1/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 30 października 2006 r.

Sygn. akt Ts 96/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zofii i Sylwestra Gryguć w sprawie zgodności:

art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z art. 176 ust. 1 oraz art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 20 kwietnia 2006 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżących - Zofii i Sylwestra Gryguć - zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 174 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a.). Zaskarżonym unormowaniom p.p.s.a. skarżący zarzucili niezgodność z art. 176 ust. 1 oraz art. 184 Konstytucji, spowodowaną ograniczeniem prawa stron postępowania sądowo-administracyjnego do dwuinstancyjnego postępowania przed sądami administracyjnymi.

Skarga konstytucyjna została sformułowana w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 maja 2004 r. (sygn. akt 1 III SA 3106/02) oddalona została skarga skarżących na decyzję Izby Skarbowej w Olsztynie z 22 października 2002 r. (nr PDF/4117-1-252/02) w przedmiocie określenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. Skargę kasacyjną skarżących od tego orzeczenia oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 27 października 2005 r. (sygn. akt FSK 2317/04). Orzeczenie to zostało doręczone skarżącym 30 stycznia 2006 r.

Uzasadniając postawiony zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów skarżący stwierdzili w uzasadnieniu skargi, że kwestionowany przepis p.p.s.a. powoduje, iż sąd II instancji nie bada wszechstronnie sprawy rozstrzygniętej nieprawomocnie w pierwszej instancji. Prowadzi to do sytuacji, w której niesłuszny merytorycznie wyrok, oparty na nieprawidłowej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, będzie wywoływał skutki prawne.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wniesionej przez skarżących skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, albowiem merytoryczne rozpatrzenie sformułowanych w niej zarzutów jest zbędne.

Kwestionowane przez skarżącą przepisy p.p.s.a. były już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, także w kontekście wskazanych w skardze konstytucyjnej wzorców kontroli. Wyrokiem z 20 września 2006 r. o sygnaturze SK 63/05 (Dz. U. Nr 170, poz. 1224), Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie orzekł m.in., że „Art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692, z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 169, poz. 1417 i Nr 250, poz. 2118 oraz z 2006 r. Nr 38, poz. 268) jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji”.

We wskazanym wyżej wyroku Trybunał Konstytucyjny nie podzielił opinii skarżącej, że to wadliwe określenie w zaskarżonych przepisach podstaw kasacyjnych ograniczyło badanie przez Naczelny Sąd Administracyjny zasadności jej skargi wszczynającej postępowanie sądowoadministracyjne i że prowadzi to do naruszenia gwarantowanego przez Konstytucję prawa do dwuinstancyjnego postępowania przed sądami administracyjnymi. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacja zawarta w tych przepisach nie ustanawia żadnych podmiotowych ani przedmiotowych ograniczeń prawa do wnoszenia skargi kasacyjnej, przez co spełnia podnoszony w orzecznictwie Trybunału wymóg dostępności środka zaskarżenia. Kwestionowane przepisy p.p.s.a. nie naruszają powołanych w skardze praw podmiotowych również dlatego, że nie ograniczają możliwości uruchomienia postępowania drugoinstancyjnego, zapewniają właściwy jego kształt, chroniący przed arbitralnością orzekania i nierównym traktowaniem, a także nie zamykają drogi do uzyskania wyroku sądu drugiej instancji.

Art. 39 ust. l pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) stanowi, że Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli jego zgodności z Konstytucją w innej sprawie rozpoznawanej przez Trybunał (zob. postanowienia z: 3 października 2001 r., SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218; 25 listopada 2002 r., SK 30/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 88 oraz 26 marca 2002 r., P 3/02, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 22).

Zważywszy, że przedmiot niniejszej sprawy jest zbieżny z materią, co do której Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się szczegółowo we wspomnianym wyroku z 20 września 2006 r., SK 63/05, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wniesionej przez skarżącą z uwagi na zbędność orzekania.

W odniesieniu do zarzutu niezgodności kwestionowanego przepisu p.p.s.a. z art. 184 Konstytucji stwierdzić należy, iż w skardze nie wskazano, jakie konkretne prawo podmiotowe przysługujące skarżącym wywieść można z przepisu o charakterze ustrojowo-organizacyjnym, w którym określona została właściwość sądów administracyjnych. Dokładne określenie przez skarżącego treści takiego prawa, jak i wyjaśnienie sposobu takiego naruszenia stanowią zaś warunek merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, orzeka się jak w sentencji.

2