88/2/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 25 lipca 2006 r.

Sygn. akt Ts 66/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja Puławskiego, w sprawie zgodności:

art. 11a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 556, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 27 marca 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności przepisu art. 11a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 556, ze zm.; dalej: p.w.k.p.k.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Skarżący oskarżony został o posłużenie się fałszywym zaświadczeniem lekarskim w toku prowadzonych przez niego czynności adwokackich. Wyrokiem z 17 września 2002 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy - Wydział V Karny uniewinnił skarżącego od zarzutu, jednak Sąd Okręgowy w Warszawie - Wydział X Karny wyrokiem z 17 września 2003 r. uchylił wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpoznania. Postanowieniem z 6 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie - Wydział II Karny, na wniosek Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy, przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Pułtusku, ze względu na obawę przedawnienia karalności zarzucanych skarżącemu czynów. Sąd Rejonowy w Pułtusku - II Wydział Karny orzekając na wniosek skarżącego, postanowieniem z 14 lutego 2006 r. stwierdził swoją niewłaściwość i postanowił przekazać akta sprawy Sądowi Rejonowemu dla m.st. Warszawy. Postanowieniem z 2 marca 2006 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce - II Wydział Karny uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Pułtusku i ponownie przekazał temu sądowi sprawę celem merytorycznego rozpoznania.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 11a p.w.k.p.k. jest niezgodny z art. 32 i art. 45 ust. 1 Konstytucji gdyż zezwala organom państwowym na odstępstwo od zasady równego traktowania obywateli przez władze publiczne, ograniczając prawo do rozpoznania sprawy przez właściwy sąd powszechny. Interpretacja art. 11a p.w.k.p.k. pozwalająca na przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu w celu uniknięcia przedawnienia terminów karalności określonych na podstawie art. 102 w zw. z art. 101 k.k. jest niezgodna z zasadą prawa do sądu, gdyż narusza zasadę właściwości sądu określoną przepisami kodeksu postępowania karnego, zaś zaskarżony przepis nie stanowi wyjątku od tej zasady. Przepis art. 11a p.w.k.p.k. jest niezgodny z zasadą demokratycznego państwa prawnego, gdyż nie spełnia w przekonaniu skarżącego wymogu oparcia działalności sądów powszechnych wyłącznie na prawie, które określa ich kompetencje i wyznacza granice działalności. Ponadto zaskarżony przepis, w zakresie, w jakim nie przewiduje prawa do zażalenia na orzeczenie o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu, stanowi nieusprawiedliwione odstępstwo od zasady dwuinstancyjności postępowania, jest więc niezgodny z art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie przez skarżącego, iż w związku z wydaniem przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, doszło do naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Uprawdopodobnienie przez skarżącego naruszenia jego praw lub wolności jest zatem przesłanką konieczną dla uznania dopuszczalności skargi konstytucyjnej. W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny zobowiązany był zbadać, czy istotnie w niniejszej sprawie doszło w wyniku wydania ostatecznego orzeczenia do naruszenia wskazanych przez skarżącego praw konstytucyjnych, w szczególności zaś czy doszło do naruszenia zasady równości, prawa do sądu, prawa do dwuinstancyjnego postępowania.

Zgodnie z zaskarżonym przepisem art. 11a p.w.k.p.k. „jeżeli rozpoznanie sprawy w sądzie miejscowo właściwym nie jest możliwe w terminie zabezpieczającym uniknięcie przedawnienia karalności przestępstwa określonym w art. 101 kodeksu karnego, uwzględniając wniosek sądu właściwego, sąd apelacyjny może przekazać taką sprawę do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu”. Przepis ten skarżący wskazuje jako źródło naruszenia przysługujących mu praw i wolności. Jednakże analiza zarzutów podniesionych przez skarżącego wskazuje w sposób jasny i jednoznaczny, że w istocie nie są one związane z orzeczeniem Sądu Okręgowego w Ostrołęce z 2 marca 2006 r., które skarżący wskazuje jako ostateczne orzeczenie w jego sprawie, lecz z postanowieniem Sądu Apelacyjnego z 6 lutego 2004 r. Zarzuty te zmierzają bowiem do wykazania, że naruszenie konstytucyjnych praw skarżącego związane było z odebraniem mu prawa do sądu właściwego przez oparcie decyzji o przekazaniu sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na zaskarżonym przepisie art. 11a p.w.k.p.k. Tymczasem rozstrzygnięcie procesowe o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu zapadło na mocy postanowienia Sądu Apelacyjnego z 6 lutego 2004 r. Orzeczenie Sądu Okręgowego w Ostrołęce wydane w dwa lata później, 2 marca 2006 r., w którym sąd ten wskazał na dalszą niedopuszczalność przekazania sprawy przyjętej do rozpoznania, nie oznaczało żadnej zmiany sytuacji prawnej skarżącego. Tym samym oczywiste jest, że orzeczenie to nie mogło prowadzić do naruszenia żadnego ze wskazanych przez skarżącego praw konstytucyjnych. Zarzuty naruszenia zasady równości, prawa do sądu właściwego, prawa do dwuinstancyjnego postępowania mogłyby być jedynie rozpatrywane w kontekście orzeczenia wydanego w 2004 r. dotyczącego przekazania sprawy skarżącego do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu. Tak wynika również jednoznacznie z przedstawionej przez skarżącego argumentacji. W tym zakresie jednak uznać należy, że doszło do przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, który wynosi trzy miesiące od doręczenia prawomocnego orzeczenia. Tym samym uznać należy, że skarżący nie wykazał naruszenia konstytucyjnych praw i wolności w wyniku wydania orzeczenia, które wskazał jako orzeczenie ostateczne.

W tym stanie rzeczy należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

2