110/2/B/2006

POSTANOWIENIE

z dnia 7 grudnia 2005 r.

Sygn. akt Ts 185/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ryszarda Janasa w sprawie zgodności:

art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) z art. 2 oraz 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 5 października 2005 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie, że art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) narusza zasadę równości wobec prawa wynikającą z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji.

Skarżący wystąpił do Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych o przyznanie mu świadczenia przewidzianego przepisami zaskarżonej ustawy. Decyzją z 22 października 1998 r. (nr 0009020943/1) Kierownik Urzędu, działając w oparciu o zaskarżony przepis, odmówił mu przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego. 2 kwietnia 2001 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o zmianę wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Decyzją z 11 maja 2001 r. (nr DO-O/K0599/0009020943/2001) Kierownik Urzędu odmówił zmiany decyzji. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Kierownik Urzędu utrzymał ją w mocy decyzją z 6 lipca 2001 r. (nr DO-o/K0366/0009020943/2001). Wniesioną na powyższe rozstrzygnięcie skargę Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku oddalił wyrokiem z 10 kwietnia 2002 r. (sygn. akt II S.A./Gd 2401/01). W dniu 2 października 2002 r. skarżący wystąpił z podaniem o wniesienie rewizji nadzwyczajnej do Ministra Sprawiedliwości, który w piśmie z 24 października 2002 r. odmówił jej wniesienia, stwierdzając brak podstaw do wystąpienia z tym środkiem zaskarżenia.

Naruszenia zasady równości upatruje skarżący w odmiennym traktowaniu osób deportowanych do Rzeszy Niemieckiej od osób, które podobnie jak skarżący, zostały przeniesione z miejsca zamieszkania do terenów przyłączonych do III Rzeszy. Tylko tej pierwszej kategorii osób przepisy zaskarżonej ustawy przyznały świadczenie pieniężne.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna stanowi sformalizowany środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności, którego wniesienie poprzedzone być winno spełnieniem szeregu przesłanek, stanowiących warunek sine qua non przekazania go do merytorycznego rozpoznania, a wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o TK ze skargą konstytucyjną można wystąpić w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia orzeczenia przesądzającego o wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej od rozstrzygnięcia, z którego wydaniem wiąże on naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych. Wniesienie skargi po upływie wskazanego terminu jako jednoznaczne z niespełnieniem jednej z przesłanek formalnych skargi konstytucyjnej uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.

Skarga stanowiąca przedmiot wstępnego rozpoznania nie spełnia wskazanej powyżej przesłanki. Orzeczeniem nadającym walor ostateczności decyzji z 11 maja 2001 r. (nr DO-O/K0599/0009020943/2001) jest wyrok NSA - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z 10 kwietnia 2002 r. (sygn. akt II S.A./Gd 2401/01). Wprawdzie skarżący nie podaje daty doręczenia tego rozstrzygnięcia, jednakże z dołączonych do sprawy pism wynika jednoznacznie, iż wyrok ten był mu znany najpóźniej 24 października 2002 r. Ponieważ ze skargą konstytucyjną wystąpiono 5 października 2005 r., oznacza to, iż skarżący znacznie przekroczył ustawowy trzymiesięczny termin do jej wniesienia.

Na marginesie wskazać tylko należy, iż skarżący nieprecyzyjnie wskazuje decyzję, z której wydaniem wiąże naruszenie przysługujących mu praw. W skardze powołuje się na decyzję z 22 października 1998 r. (nr 0009020943/1) zaznaczając jednak, iż zaskarżył ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego i powołując wskazany powyżej wyrok NSA. Nie budzi wątpliwości Trybunału Konstytucyjnego, iż wskazane rozstrzygnięcie sądowe kończy drogę prawną od decyzji z 11 maja 2001 r. (nr DO-O/K0599/0009020943/2001), odmawiającej zmiany decyzji z 22 października 1998 r. Ta ostatnia decyzja, jak wynika z dołączonych do skargi pism, nie została zakwestionowana w przewidzianym do tego przez prawo trybie. Z tego względu nawet przyjęcie, iż to z jej wydaniem wiąże skarżący naruszenie przysługujących mu praw, nie umożliwia przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania. W takim przypadku przesłanką odmowy nadania dalszego biegu byłoby nie tylko wniesienie skargi z przekroczeniem ustawowego terminu, ale ponadto niewyczerpanie przysługującej skarżącemu drogi prawnej.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.

2