44/1/B/2006

POSTANOWIENIE

z dnia 29 sierpnia 2005 r.

Sygn. akt Ts 97/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Haliny Bartel w sprawie zgodności:

art. 393 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 77 ust. 1 i art. 18 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 22 czerwca 2005 r. zarzucono, że art. 393 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 24 i art. 1 pkt 27 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554), jest niezgodny z art. 2, art. 77 ust. 1 i art. 18 Konstytucji. Skarżąca podnosi, że zasady określone w zaskarżonym artykule kodeksu postępowania cywilnego dają możliwość odrzucenia skargi, mimo oczywistego naruszenia przez sądy jej praw wyrażonych w Konstytucji. W przypadku skarżącej są to prawa określone w art. 69 i art. 71 Konstytucji. Brak gwarancji ochrony tych praw przez zastosowanie art. 393 § 1 pkt 3 k.p.c. powoduje też, zdaniem skarżącej, naruszenie art. 2 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją ZUS skarżącej odmówiono przyznania prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu sprawowania wieloletniej opieki nad dzieckiem specjalnej troski. Odwołanie od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Radomiu, a apelacja od wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Kasacja skarżącej została odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2005 r. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy stwierdził, że kasacja zawiera wady konstrukcyjne, gdyż nie przedstawiono w niej okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Kwestionowany przez skarżącą przepis był już przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Badając instytucję tzw. przedsądu w postępowaniu cywilnym w sprawie o sygn. SK 26/02 (wyrok z 31 marca 2005 r., OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 29), Trybunał Konstytucyjny sformułował pogląd, iż zarzuty dotyczące standardu rzetelności procedury sądowej są zasadne w szczególności w odniesieniu do sposobu uzasadniania postanowień Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia kasacji do rozpoznania. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny przyjął, że zarzuty te odnoszą się zasadniczo do praktyki stosowania prawa, która się ukształtowała, nie zaś do samej treści przepisów, które normują instytucję przedsądu. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przeprowadzenie skutecznej kontroli konstytucyjności, zainicjowanej skargą konstytucyjną, jest możliwe tylko wówczas, gdy zarzucana niekonstytucyjność dotyczy przepisu prawa, a nie praktyki jego stosowania. W odniesieniu do przedsądu w postępowaniu cywilnym - jak ustalono w toku postępowania w sprawie o sygn. SK 26/02 - praktyka poszczególnych izb Sądu Najwyższego i konkretnych składów orzekających nie była jednolita. Te same przepisy, objęte zaskarżeniem m.in. w niniejszej sprawie, stały się podstawą prawną rozbieżnej praktyki orzeczniczej Sądu Najwyższego. Ocena tej praktyki leży poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego.

Niedopuszczalność niniejszej skargi konstytucyjnej wynika również z samego sposobu sformułowania przez skarżącą zarzutów. Są one sformułowane zbyt ogólnie, co więcej, przedmiotem skargi skarżąca uczyniła art. 393 § 1 pkt 3 k.p.c., gdy tymczasem Sąd Najwyższy oparł swe rozstrzygnięcie na art. 393³ § 1 pkt 3 k.p.c. W efekcie skarga nie zawiera uzasadnienia zarzutu niezgodności art. 393 § 1 pkt 3 z przepisami Konstytucji. Skoro wskazany przez skarżącą przepis nie był podstawą postanowienia Sądu Najwyższego o odrzuceniu kasacji, nie może on, w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, stanowić przedmiotu niniejszej skargi konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.