22/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 8 grudnia 2004 r.

Sygn. akt Ts 24/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień - przewodniczący

Marian Zdyb - sprawozdawca

Ewa Łętowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zygmunta Kurpa,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Zygmunta Kurpa, stwierdzono, iż został on pokrzywdzony wyrokami Sądu Okręgowego - VI Wydział Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach (sygn. akt VI U 3498/02) i Sądu Apelacyjnego - I Wydział Cywilny w Krakowie, które to sądy w swych orzeczeniach uznały częściowe inwalidztwo skarżącego. 12 kwietnia 2002 r. skarżący otrzymał orzeczenie lekarskie określające 50% uszczerbek zdrowia wynikający z choroby zawodowej. „Skarżący czuje się pokrzywdzony i dlatego wnosi skargę do Trybunału Konstytucyjnego, ponieważ jego stan zdrowia ciągle się pogarsza, a nie może się doczekać prawidłowego orzeczenia stanu jego zdrowia i wymierzenia mu odpowiedniego zadośćuczynienia w postaci przyznania mu całkowitego inwalidztwa z powodu choroby zawodowej.” Zdaniem pełnomocnika skarżącego wniesiona skarga konstytucyjna jest uzasadniona.

Postanowieniem z 31 marca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając brak swej właściwości do kontroli aktów stosowania prawa.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym podtrzymał sformułowane w skardze zarzuty niezgodności z Konstytucją orzeczeń sądowych oraz wniósł o ich uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył się wyłącznie do powtórzenia wyrażonych już w skardze konstytucyjnej zarzutów, które nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji jest wniosek o zbadanie zgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją. Póki zatem, zarzut taki nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania. Poddanie ocenie Trybunału orzeczeń sądów z oczywistych względów wykracza więc poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

Ponieważ w zażaleniu pełnomocnika skarżącego nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 31 marca 2004 r., należało zażalenia tego nie uwzględnić, uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.