70

POSTANOWIENIE

z dnia 15 grudnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 139/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wojciecha Bednarka w sprawie zgodności:

art. 17 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 30 lipca 2003 r. zarzucono, iż art. 17 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu polega na tym, iż powoduje on negatywne skutki dla skarżącego w sytuacji, gdy jego pełnomocnik przeoczy uiszczenie opłaty stałej od wniesionej apelacji. Zarządzeniem z 20 sierpnia 2003 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis ustawy. W piśmie procesowym złożonym 8 września 2003 r. skarżący zarzucił, że zwrot nieopłaconego pisma procesowego wniesionego przez pełnomocnika narusza prawo do sprawiedliwego procesu. Naruszenie przepisów o opłacie nastąpiło bez winy skarżącego, a w postępowaniu cywilnym powinna być stosowana taka sama zasada jak w postępowaniu karnym, w którym w przypadku uchybienia terminu z winy adwokata nie mogą powstawać negatywne konsekwencje dla strony postępowania, zwłaszcza dla oskarżonego. Skarżący podnosi, iż negatywnych konsekwencji zastosowania art. 17 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie niweluje możliwość domagania się od pełnomocnika procesowego odszkodowania za wniesienie apelacji bez stosownej opłaty.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. W dniu 23 stycznia 2003 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał postanowienie w sprawie z udziałem skarżącego. Apelacja skarżącego od tego postanowienia została odrzucona postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 7 marca 2003 r. Podstawą odrzucenia apelacji było nieuiszczenie wpisu stałego przez wnoszącego ją adwokata. Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2003 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia apelacji i apelację odrzucił.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w skardze należy wskazać naruszone wolności lub prawa konstytucyjne oraz sposób ich naruszenia. Ten ostatni wymóg należy odczytywać w związku z art. 32 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy. Wskazując naruszenie swych praw skarżący powinien równocześnie wykazać, na czym polega niekonstytucyjność zakwestionowanego przepisu, będącego źródłem tego naruszenia. W ten sposób ustawa o Trybunale Konstytucyjnym konkretyzuje art. 79 ust. 1 Konstytucji, w myśl, którego źródłem naruszenia wolności lub praw skarżącego ma być akt normatywny.

Formułując zarzut niekonstytucyjności skarżący powinien określić normatywną treść wzorca konstytucyjnego, na którym skarga jest oparta, normatywną treść zaskarżonych przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego oraz wskazać, na czym polega niezgodność między normami Konstytucji, a normami zaskarżonego aktu. Należy pamiętać o tym, że skarżący wnosząc o uznanie zaskarżonych przepisów za niekonstytucyjne zmierza do obalenia ich domniemania zgodności z Konstytucją. W przypadku skargi konstytucyjnej konieczne jest również uprawdopodobnienie, że niezgodność ta powoduje naruszenie praw skarżącego. Uprawdopodobnienie to wymaga wskazania przede wszystkim, jakie uprawnienie, mieszczące się w zakresie publicznego prawa podmiotowego, zostało naruszone. Wskazanie sposobu naruszenia praw wymaga też uprawdopodobnienia, że akt normatywny wprowadza ograniczenie wolności lub praw skarżącego w sposób niezgodny z Konstytucją. Przede wszystkim konieczne jest wskazanie, iż ustawowe ograniczenie prawa konstytucyjnego jest niezgodne z wymogami, o których mowa w art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Niniejsza skarga konstytucyjna ogranicza się do stwierdzenia, iż naruszenie prawa do sądu polega na tym, że skutki zaniedbań pełnomocnika procesowego ponosi sam skarżący. Wezwany do wskazania sposobu naruszenia swych praw, skarżący w piśmie procesowym złożonym 8 września 2003 r., powtarza w zasadzie sformułowania zawarte w skardze, dodając jedynie, iż postępowanie cywilne powinno być ukształtowane podobnie jak postępowanie karne, w którym oskarżony nie ponosi negatywnych konsekwencji swego pełnomocnika w zakresie naruszenia terminu do złożenia środka odwoławczego. Skarżący nie uzasadnia jednak bliżej, dlaczego przyjęcie odmiennej regulacji w postępowaniu cywilnym i karnym miałoby oznaczać naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Tak sformułowana skarga konstytucyjna nie wskazuje sposobu naruszenia praw konstytucyjnych skarżącego, tym samym nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

2