264

POSTANOWIENIE

z dnia 22 września 2003 r.

Sygn. akt Ts 113/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Iwony Mazurek o stwierdzenie niezgodności:

przepisu art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 45, poz. 200) w części obejmującej wyrazy „lub z innych przyczyn” z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 71 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Iwony Mazurek sporządzonej 24 czerwca 2003 r. zarzucono, iż przepis art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 45, poz. 200) w części obejmującej wyrazy „lub z innych przyczyn'' jest niezgodny z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 71 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Podstawę złożenia skargi konstytucyjnej stanowi zastosowanie określonego wyżej przepisu ustawy z 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym, jako podstawy prawnej wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 23 maja 2002 r. (sygn. akt III AUa 127/02) oddalającego apelację Iwony Mazurek od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie - Ośrodek Zamiejscowy w Przemyślu z 27 listopada 2001 r. (sygn. akt VII U 1228/01), mocą którego oddalono odwołanie skarżącej od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w Przeworsku z 21 maja 2001 r. (Nr 3247/10), w których wskazano również jako podstawę prawną powołany wyżej przepis. Skarżąca wskazuje, że zastosowanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwestionowanego przepisu jako podstawy decyzji o wstrzymaniu wypłaty świadczeń z Funduszu Alimentacyjnego i usankcjonowanie tej decyzji przez Sądy obu instancji naruszyło prawo do sprawiedliwego rozpoznania sprawy przez sąd, prawo do szczególnej pomocy ze strony władz publicznych dla rodziny niepełnej i zasadę demokratycznego państwa prawnego. Wyżej wskazane organy oceniły, że zaistniały w sprawie przewidziane w ustawie „inne przyczyny”, uzasadniające wstrzymanie wypłaty świadczeń, które „nie trafiały do rąk osoby uprawnionej”.

Pełnomocnik podkreślając niemożność wniesienia kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie (sygn. akt III AUa 127/02) z uwagi na wartość przedmiotu sporu, wskazuje na wyczerpanie drogi prawnej przez skarżącą.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W toku kontroli wstępnej Trybunał Konstytucyjny ustala, czy skarga odpowiada wymogom materialnym i formalnym określonym w art. 79 Konstytucji oraz art. 46-48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1997 r. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Jest to warunkiem jej merytorycznego rozpoznania. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym jedną z przesłanek skargi konstytucyjnej jest złożenie jej w zawitym terminie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w powyższej sprawie termin zaczął biec od 12 lipca 2002 r., a więc dzień po doręczeniu skarżącej wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 23 maja 2002 r. (sygn. akt III AUa 127/02), od tego bowiem momentu, zgodnie z ogólnymi regułami kodeksu cywilnego (art. 111), liczy się początek terminu. W dniu 24 września 2002 r. skarżąca złożyła w Sądzie Rejonowym w Przemyślu wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenia skargi. Pismo Okręgowej Rady Adwokackiej w Rzeszowie informujące o tym, który adwokat został wyznaczony do sporządzenia skargi doręczono skarżącej 26 marca 2003 r. W okresie od 25 września 2002 r. do 26 marca 2003 r. bieg terminu do wniesienia skargi uległ zawieszeniu, ponieważ do ustawowego terminu trzech miesięcy nie wlicza się czasu trwania postępowania o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi. Termin ulega zawieszeniu, a nie przerwaniu, co oznacza, według ogólnych reguł przewidzianych w art. 121 kodeksu cywilnego, że instytucja zawieszenia nie niweczy rozpoczętego biegu, a jedynie przesuwa jego skutek o czas zawieszenia, co znajduje potwierdzenie w ukształtowanym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 25 listopada 1998 r., sygn. Ts 92/98, OTK ZU nr 3/1998, poz. 45; 7 września 1998 r., sygn. Ts 96/98, OTK ZU nr 6/1998 poz. 106; 14 marca 2000 r., sygn. Ts 146/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 161; 14 marca 2000 r., sygn. Ts 149/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 167). Termin biegł więc w dalszym ciągu od 26 marca 2003 r. - to jest, od otrzymania przez skarżącą pisma informującego o wyznaczonym pełnomocniku z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Od 12 lipca do 25 września 2002 r. minęło 76 dni. Uwzględniając okres zawieszenia należy stwierdzić, że termin do wniesienia skargi minął 11 kwietnia 2003 r. Skarga została złożona 25 czerwca 2003 r., co jest wyraźnym przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, mając na względzie dokonane ustalenia, postanawia jak w sentencji.

2