188

POSTANOWIENIE

z dnia 6 maja 2003 r.

Sygn. akt Ts 17/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ewy Sitek w sprawie zgodności:

1) art. 210 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.);

2) art. 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 27 ze zm.);

3) art. 379 pkt 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, 32, 44, 77 oraz 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Ewy Sitek z 30 stycznia 2003 r. zarzucono, iż art. 210 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (jednolity tekst Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) oraz art. 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 27 ze zm.) są niezgodne z art. 2 oraz 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto, iż art. 379 pkt 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 44, 77 oraz 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca wskazała, iż wyrokiem z 21 lutego 1997 r. (sygn. akt I C 43/97) Sąd Rejonowy w Mysłowicach orzekł jej eksmisję z zajmowanego lokalu, przyjmując jako podstawę faktyczną brak tytułu prawnego oraz zaległości w opłatach czynszowych. Od tego wyroku skarżąca nie wniosła apelacji. Następnie Sąd Rejonowy w Mysłowicach wydał nakazy zapłaty: z 22 czerwca 1999 r. (sygn. akt I Nc 392/99), z 22 marca 2000 r. (sygn. akt I Nc 47/00), z 1 czerwca 2000 r. (sygn. akt I Nc 137/00) zasądzające od skarżącej należności czynszowe. Od powyższych nakazów skarżąca nie wnosiła środków zaskarżenia. Wyrokiem z 29 października 2001 r. (sygn. akt I C 411/01) Sąd Rejonowy w Mysłowicach wznowił postępowanie i uchylił w całości swój wyrok z 21 lutego 1997 r., wydając nowy wyrok nakazujący eksmisję skarżącej z zajmowanego lokalu, orzekając o przyznaniu jej lokalu socjalnego, a także wstrzymując wykonanie eksmisji do czasu złożenia przez Gminę Mysłowice oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Od powyższego wyroku skarżąca złożyła apelację, która została oddalona przez Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z 24 stycznia 2002 r. (sygn. akt III.Ca.14/02).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 marca 2003 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie na czym polega niezgodność z Konstytucją RP zakwestionowanych w skardze przepisów, a także poprzez dokładne określenie sposobu w jaki zastosowane przez sąd regulacje prawne prowadzą do naruszenia przysługujących skarżącej praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym.

W odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik skarżącej pismem z 31 marca 2003 r. wyjaśnił, iż zarzuca art. 210 prawa spółdzielczego oraz art. 7 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych niezgodność z art. 2 oraz 32 Konstytucji RP. Uzasadniając to przekonanie pełnomocnik skarżącej wskazał, iż nie mogła ona otrzymać tytułu prawnego do lokalu, albowiem Spółdzielnia Mieszkaniowa bezzasadnie powoływała się na zaległości czynszowe skarżącej. Ponadto orzeczenie eksmisji w sytuacji, gdy nie została jeszcze wyczerpana droga postępowania sądowego dotycząca praw członkowskich skarżącej, naruszyło gwarantowane każdemu obywatelowi prawo do sprawiedliwego rozpoznania sprawy.

Uzasadniając zarzut niezgodności art. 379 pkt 5 kodeksu postępowania cywilnego z Konstytucją RP pełnomocnik skarżącej stwierdził, iż sąd naruszył obowiązek pouczania stron postępowania, zwłaszcza zaś osób nieporadnych, o sposobie i trybie odwoływania się od zapadających orzeczeń. W ten sposób doszło do naruszenia konstytucyjnego prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji (art. 78 Konstytucji RP).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Pomimo wezwania przez sędziego Trybunału Konstytucyjnego, pełnomocnik skarżącej nie usunął w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej. Nie określił bowiem, na czym miałaby polegać niezgodność regulacji prawnej wynikającej z art. 210 prawa spółdzielczego oraz art. 7 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z zasadą sprawiedliwości społecznej, ani też w jaki sposób stosowanie tej regulacji miałoby prowadzić do naruszenia zasady równości. Regulacje te w żadnej mierze nie odnoszą się także do kwestii pouczenia strony postępowania o przysługujących jej środkach zaskarżenia.

Pełnomocnik skarżącej nie wyjaśnił także przyczyn, dla których art. 379 pkt 5 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym nieważne jest postępowanie, jeżeli strona nie miała możliwości obrony swoich praw, miałby naruszać konstytucyjne prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawy, czy też prawo do zaskarżania orzeczeń sądowych wydanych w pierwszej instancji.

Odnośnie zarzutu naruszenia praw konstytucyjnych skarżącej wyprowadzanych z treści art. 77 oraz 44 Konstytucji RP, brak jest w piśmie pełnomocnika skarżącej jakiegokolwiek uzasadnienia.

Istota skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony praw i wolności podmiotowych polega na żądaniu zbadania zgodności z Konstytucją RP treści aktów prawnych determinujących w sensie normatywnych konkretne i indywidualne rozstrzygnięcia sądów lub organów administracji publicznej. Póki zarzut taki nie zostanie sformułowany, nie jest możliwe merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Przeszkody tej nie usuwa samo wskazanie na ewentualne błędne zastosowanie prawa przez organy władzy publicznej.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieusunięcie braków formalnych skargi konstytucyjnej uniemożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie, należało orzec jak w sentencji.

2