184

POSTANOWIENIE

z dnia 25 marca 2003 r.

Sygn. akt Ts 187/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jacka Bąbki w sprawie zgodności:

§ 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 sierpnia 1991 r. w sprawie zasad gospodarki finansowej uczelni (Dz. U. Nr 84, poz. 380) w związku z art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65 poz. 385 ze zm.) z art. 70 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jacka Bąbki z 9 grudnia 2002 r. zarzucono, iż § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 sierpnia 1991 r. w sprawie zasad gospodarki finansowej uczelni (Dz. U. Nr 84, poz. 380) w związku z art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65 poz. 385 ze zm.) pozostaje w kolizji z art. 70 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 30 sierpnia 2002 r. (sygn. akt V Kol 191/01) Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia nie uwzględnił zażalenia skarżącego na postanowienie Prokuratora Rejonowego dla Wrocławia-Stare Miasto o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie domniemanego popełnienia przez Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego przestępstwa oszustwa, polegającego na wprowadzeniu w błąd studentów studiów zaocznych na Wydziale Prawa tegoż Uniwersytetu, co do wysokości opłat za zajęcia dydaktyczne.

Skarżący podniósł, iż zgodnie z art. 70 Konstytucji RP dopuszczalne opłaty za naukę w publicznej szkole wyższej wyznaczane są przez koszty konieczne i niezbędne do uruchomienia i prowadzenia zajęć dydaktycznych na studiach zaocznych. Tymczasem organy orzekające w sprawie przyjęły, iż opłaty te mogą być determinowane przez całość kosztów działalności dydaktycznej uczelni ustalanych w oparciu o zakwestionowany § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 17 sierpnia 1991 r. w sprawie zasad gospodarki finansowej uczelni, który w ich skład zalicza m.in. także wydatki na kształcenie i rozwój kadry naukowej, utrzymanie uczelni, łącznie z remontami budynków i budowli nie będących domami, stołówkami i bufetami studenckimi, utrzymanie obiektów akademickiej służby zdrowia, prowadzenie działalności kulturalnej i usługowej realizowanej przez studentów i pracowników w ramach zespołów kulturalnych i artystycznych, kół naukowych i innych grup działających przy uczelni. Stanowi to sprzeczne z Konstytucją rozszerzenie zakresu obciążeń studenta studiów zaocznych, tym bardziej, iż zakwestionowane regulacje nie przewidują różnicowania kosztów działalności dydaktycznej uczelni w zależności od kierunku studiów.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane regulacje prawne zarówno Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia-Stare Miasto, jak też Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia uznały, iż pobierana na Uniwersytecie Wrocławskim opłata za studia zaoczne na Wydziale Prawa nie przekroczyła kosztów działalności dydaktycznej i była zgodna z obowiązującym prawem, a tym samym nie doszło do popełnienia przestępstwa oszustwa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ten akt normatywny, który stanowił podstawę wydania przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia przyjętego za podstawę tej skargi.

Wskazane przez skarżącego postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia potwierdza zasadność odmowy wszczęcia postępowania karnego przez Prokuratora Rejonowego dla Wrocławia-Stare Miasto z uwagi na brak uzasadnionego podejrzenia popełnienia przez Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego przestępstwa oszustwa (art. 286 § 1 k.k.). W szczególności organy orzekające w sprawie stwierdziły, iż zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do twierdzenia, by Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego poprzez jakiekolwiek zachowanie wytworzył w świadomości studentów mylny pogląd, co do faktycznej wysokości opłat za studia, bądź by w jakikolwiek sposób korzystał z błędnego przeświadczenia studentów w przedmiotowej kwestii. Wyklucza to możliwość przyjęcia realizacji znamion przestępstwa oszustwa i to ustalenie zadecydowało o odmowie wszczęcia postępowania karnego.

Niezależnie od powyższej okoliczności należy stwierdzić, iż wskazane w skardze konstytucyjnej orzeczenia władzy publicznej nie prowadziły do naruszenia przysługującego skarżącemu prawa do nauki w publicznej szkole wyższej, ani też prawa tego nie ograniczały. Nie wykluczały także możliwości wykorzystania przez skarżącego przewidzianych w systemie prawa środków ochronnych zmierzających do skorygowania zawyżonej, jego zdaniem, opłaty za naukę w szkole wyższej w ramach studiów zaocznych.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.

2