133

POSTANOWIENIE

z dnia 4 marca 2003 r.

Sygn. akt Ts 161/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Zbigniewa Madejskiego w sprawie zgodności:

art. 385 w związku z art. 397 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jana Zbigniewa Madejskiego z 5 listopada 2002 r. zarzucono, iż art. 385 w związku z art. 397 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem Sądu Okręgowego Białymstoku z 28 maja 2002 r. (sygn. akt I C 670/02) odrzucono jego skargę o wznowienie postępowania w sprawie o odszkodowanie, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z 24 października 2001 r. (sygn. akt I C 337/98). Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku postanowieniem z 31 lipca 2002 r. (sygn. akt I Acz 624/02).

Zdaniem skarżącego, zakwestionowane regulacje prawne ograniczają konstytucyjne prawo do uzyskania orzeczenia sądowego opartego na wszelkich możliwych do uzyskania środkach dowodowych. Skarżący zarzucił przy tym, iż art. 385 kodeksu postępowania cywilnego daje sądowi odwoławczemu zbyt duże możliwości interpretacyjne, co do określenia środka odwoławczego mianem „bezzasadnego”, a co za tym idzie do jego oddalenia, bez wnikliwego zbadania całokształtu materiału dowodowego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 385 kodeksu postępowania cywilnego sąd drugiej instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna. Regulacja ta została zastosowana przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku dla oceny zażalenia skarżącego od postanowienia Sądu Okręgowego w Białymstoku z 28 maja 2002 r. W żadnym wypadku wszakże regulacja ta nie zezwala na arbitralność w orzekaniu sądu odwoławczego, ani też pomijanie określonych dowodów lub zarzutów podniesionych w środku zaskarżenia. W tym kontekście za oczywiście bezzasadny należy uznać zarzut skarżącego, jakoby treść art. 385 kodeksu postępowania cywilnego ograniczała konstytucyjne prawo do sądu, skoro przepis ten wręcz potwierdza kompetencję sądu do merytorycznej oceny wszelkich zarzutów i dowodów przedstawionych w apelacji lub zażaleniu. Możliwość oceny zasadności owych zarzutów należy do istoty postępowania odwoławczego. W sposób konieczny musi to skutkować kompetencją sądu odwoławczego do oddalenia środka zaskarżenia, jeżeli przedstawione w nim zarzuty okażą się bezpodstawne. Treść art. 385 k.p.c. nie tylko więc nie narusza konstytucyjnego prawa do sądu, co stanowi jego konsekwencję w związku z przyjętym na gruncie Konstytucji modelem co najmniej dwuinstancyjnego postępowania sądowego.

W tym stanie rzeczy należało uznać skargę konstytucyjną za oczywiście bezzasadną i na podstawie art. 36 ust. 2 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) odmówić nadania jej dalszego biegu.

2