34

POSTANOWIENIE

z dnia 3 marca 2003 r.

Sygn. akt Ts 43/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Adeli Boszman,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Adeli Boszman złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 3 kwietnia 2002 r., wniesiono „o uchylenie niekorzystnego dla skarżącej rozstrzygnięcia i wydanie zgody na istnienie pobudowanego przez nią budynku gospodarczego”. Zdaniem pełnomocnika skarżącej, naruszenie Konstytucji w niniejszej sprawie jest spowodowane urzędniczą indolencją.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 kwietnia 2002 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków wniesionej skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z konstytucją, wskazanie przysługujących jej praw lub wolności konstytucyjnych, naruszonych ostatecznym orzeczeniem opartym na kwestionowanych przepisach, określenie sposobu naruszenia oraz wskazanie orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o prawach lub wolnościach skarżącej wraz z podaniem daty doręczenia tego orzeczenia. Ponadto skarżąca została wezwana do wskazania, czy w przedstawionej sprawie została wyczerpana droga prawna.

W piśmie procesowym nadanym 29 kwietnia 2002 r. mającym na celu uzupełnienie braków skargi konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącej powtórzył zarzuty sformułowane w skardze. Jako podstawę skargi konstytucyjnej powołano art. 5 w związku z art. 8 i art. 32 ust. 2 Konstytucji. Podsumowując powyższe oświadczenia, pełnomocnik jednocześnie wypowiedział pełnomocnictwo, z uwagi na trudności w porozumieniu z mandantką.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W wyznaczonym do tego terminie pełnomocnik skarżącej nie uzupełnił braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej. W przesłanym do Trybunału Konstytucyjnego piśmie z 29 kwietnia 2002 r. wskazał natomiast na fakt naruszenia przepisów prawa budowlanego przez orzeczenia zapadłe w sprawie, w dalszym ciągu nie określając przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z konstytucją. W istocie zatem pełnomocnik skarżącej nadal kwestionuje tylko sposób działania organów i sądów orzekających, nie zaś zgodność z konstytucją aktu normatywnego, na podstawie którego zapadły dotyczące skarżącej orzeczenia.

Pełnomocnik skarżącej zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej może być zarzut niezgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Póki zatem, zarzut taki nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niewykonanie w terminie zarządzenia wzywającego do uzupełnienia braków formalnych skargi oraz niewskazanie przepisów aktu normatywnego uznanych przez skarżącą za niekonstytucyjne, należało na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym odmówić jej nadania dalszego biegu.

2