65

POSTANOWIENIE

z dnia 17 lutego 2003 r.

Sygn. akt Ts 159/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Izby Gospodarczej Właścicieli Prywatnych Taksówek Osobowych w sprawie zgodności:

art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1988 r. Nr 27, poz. 195 ze zm.) z art. 20 i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 12 listopada 2002 r. Izba Gospodarcza Właścicieli Prywatnych Taksówek Osobowych (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność z Konstytucją RP art. 18 ust. 3 ustawy z 26 lipca 1982 r. o cenach. Niezgodności z art. 20 Konstytucji upatruje skarżąca w naruszeniu przez zaskarżony przepis podstawowej zasady gospodarki rynkowej, jaką jest zasada swobody umów. Natomiast sprzeczność kwestionowanego przepisu z art. 22 Konstytucji polegać ma - zdaniem skarżącej - na dopuszczeniu do ograniczenia wolności działalności gospodarczej w drodze pozaustawowej, tj. uchwały rady gminy.

Za ostateczne orzeczenie, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, uznany został w skardze konstytucyjnej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2002 r. (sygn. akt III SA 133/02). Orzeczeniem tym oddalona została skarga skarżącej na uchwałę Rady m.st. Warszawy z 25 czerwca 2001 r. (nr XXXVI/478/2001) w przedmiocie urzędowych cen za przejazdy taksówkami osobowymi. Oceniając postanowienia opisanej wyżej uchwały Rady Miasta z punktu widzenia zgodności z przepisami ustawy z 26 lutego 1982 r. o cenach, Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w zakwestionowanym akcie naruszenia przepisów, dających podstawę do stwierdzenia jej nieważności. Wyrok ten został doręczony skarżącej 12 sierpnia 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji warunkiem dopuszczalności wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest uprzednie doprowadzenie w indywidualnej sprawie skarżącego do wydania przez sąd lub organ administracji publicznej ostatecznego orzeczenia. Orzeczenie takie winno przy tym wykazywać dwojaką kwalifikację. Po pierwsze, podstawą tego orzeczenia muszą być przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego, których konstytucyjność kwestionuje skarżący. Po drugie, orzeczenie to musi prowadzić do naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Obowiązek wskazania orzeczenia wykazującego powyższą kwalifikację spoczywa na skarżącym, który zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, winien dołączyć je do wnoszonej skargi konstytucyjnej. Należy podkreślić, że opisane wyżej przymioty ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, winny być ujmowane w ścisłym funkcjonalnym związku. To właśnie bowiem zastosowanie przez sąd lub organ administracji publicznej przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego powodować winno konkretyzację sytuacji prawnej skarżącego, która w jego ocenie doprowadziła do naruszenia określonych w Konstytucji wolności lub praw.

Występująca ze skargą konstytucyjną skarżąca wskazała na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2002 r., jako na orzeczenie mające spełniać kryteria określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego taka kwalifikacja powyższego rozstrzygnięcia nie jest uzasadniona. Wyrokiem tym oddalona została skarga skarżącej, skierowana na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.) przeciwko uchwale Rady Miasta w przedmiocie urzędowych cen za przejazdy taksówkami osobowymi. Rozpatrując wniesioną skargę Naczelny Sąd Administracyjny dokonał więc abstrakcyjnej kontroli zgodności uchwały Rady Miasta z przepisami ustawy o cenach (w tym, z przepisem stanowiącym przedmiot niniejszej skargi konstytucyjnej). Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nie jest w tej sytuacji uzasadnione traktowanie zaskarżonego przepisu art. 18 ust. 3 ustawy o cenach, jako normatywnej podstawy orzeczenia wydanego przez Naczelny Sąd Administracyjny. Przepis ten traktować bowiem trzeba w tej sytuacji jako element normatywny kształtujący przedmiot działań kontrolnych prowadzonych przez sąd. Spełniał on rolę wzorca służącego do weryfikacji legalności zakwestionowanej uchwały Rady Miasta. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie można również przyjąć, że to właśnie wskazany w skardze wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego ukształtował sytuację prawną skarżącej, skutkując naruszeniem jej konstytucyjnych wolności. Orzeczenie to wywołało bowiem jedynie skutki w płaszczyźnie generalnej, związanej z problemem legalności zakwestionowanego aktu prawa miejscowego, przesądzając dopuszczalność jego dalszego obowiązywania. W odniesieniu natomiast do zaskarżonego przepisu ustawy o cenach nie powodowało skonkretyzowania jednostkowej sytuacji prawnej skarżącej. Należy w związku z tym przyjąć, że wyrok ten nie wykazuje opisywanej wyżej funkcjonalnej zależności pomiędzy zastosowaniem kwestionowanego przepisu przez sąd lub organ administracji publicznej, a bezpośrednim oddziaływaniem wydanego na tej podstawie orzeczenia na sferę konstytucyjnych wolności i praw skarżącej.

Uwzględniając powyższe argumenty należy przyjąć, że w sprawie niniejszej nie doszło do wydania (a w konsekwencji wskazania przez skarżącą) ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

3