103

POSTANOWIENIE

z dnia 12 grudnia 2002 r.

Sygn. akt Ts 114/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja Barczaka o stwierdzenie niezgodności:

§ 54 ust. 5 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.) z art. 2, 32, 64 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Andrzeja Barczaka, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 13 sierpnia 2002 r., zarzucono niezgodność § 54 ust. 5 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. (Dz. U. Nr 156, poz. 1024) w części obejmującej wyraz „bezpośrednio” z art. 2, 32, 64 i art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego zastosowanie przez organy podatkowe i Naczelny Sąd Administracyjny zawartego w treści przepisu wyrazu „bezpośrednio”, uniemożliwia skarżącemu skorzystanie z ustawowego prawa obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, związanych ze sprzedażą opodatkowaną, gdyż zaskarżony przepis rozporządzenia, uzależnia to prawo od obowiązku zapłaty bezpośrednio na rachunek kontrahenta, którym jest Zakład Pracy Chronionej. Pociąga to za sobą zarówno możliwość określenia przez organy podatkowe kwoty należnego podatku, naliczenie odsetek od zaległości podatkowej oraz fakultatywnie: ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego określonego w art. 27 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym lub odpowiedzialność karno-skarbową, co w konsekwencji prowadzi do naruszenia przysługującego skarżącemu konstytucyjnego prawa własności oraz wskazanych powyżej przepisów Konstytucji RP.

Jednocześnie pełnomocnik skarżącego wniósł o zawieszenie postępowania karnego toczącego się przed sądem rejonowym oraz o wstrzymanie wykonania decyzji organu podatkowego określającej zaległość podatkową.

Ponadto wniesiono o zachowanie terminu do złożenia skargi, ponieważ skarżący zwrócił się do Rzecznika Praw Obywatelskich z prośbą o złożenie rewizji od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, który pismem z 9 maja 2002 r., poinformował skarżącego o stwierdzeniu braku podstaw do zaskarżenia kwestionowanego wyroku w drodze rewizji nadzwyczajnej. Zdaniem pełnomocnika skarżącego termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), winien być obliczany od daty otrzymania pisma Rzecznika Praw Obywatelskich.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2002 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez dołączenie kopii orzeczeń wydanych w sprawie oraz podanie daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

30 września 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo, mające stanowić odpowiedź na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP podstawę skargi konstytucyjnej stanowi ostateczne orzeczenie sądu lub organu władzy publicznej, z którym to orzeczeniem skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych. Przez „orzeczenie” należy rozumieć władcze rozstrzygnięcie odnoszące się do sfery praw lub wolności danej osoby wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze konstytucyjnej aktu normatywnego.

Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony został w art. 46 ust. 1 powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem, skarga konstytucyjna może być złożona w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Wspomniany termin trzech miesięcy do wniesienia skargi konstytucyjnej biegnie od doręczenia stronie tego wyroku, decyzji lub rozstrzygnięcia, które przesądza o ostatecznym charakterze merytorycznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego.

W rozpatrywanej sprawie nie ulega wątpliwości, że merytoryczne rozstrzygnięcie zostało dokonane wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 października 2001 r. Jak wynika z pisma procesowego z 30 września 2002 r. wyrok ten został doręczony skarżącemu 8 listopada 2001 r., która to data wyznacza początek biegu terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W przedmiotowej sprawie skarżący uznaje, za ostateczne rozstrzygnięcie pismo Rzecznika Praw Obywatelskich stwierdzające brak podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej od powyżej wskazanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Pismo to nie może zostać uznane za ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, ponieważ ma ono charakter wyłącznie informacyjny i nie rozstrzyga w sposób władczy o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, wyczerpaniem drogi prawnej w przypadku sprawy administracyjnej jest skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jeżeli przysługuje ona stronie tego postępowania (postanowienia z: 5 grudnia 1997 r., sygn. Ts 1/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17; 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 27/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 19). Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wydane na podstawie zaskarżonego przepisu, stanowi ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Od daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego biegnie więc trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że przedmiotowa skarga została złożona z przekroczeniem tego terminu.

Biorąc pod uwagę powyżej przedstawione względy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

3