46

POSTANOWIENIE

z dnia 26 września 2002 r.

Sygn. akt Ts 76/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ryszarda Ostrihansky i Piotra Machaja w sprawie zgodności:

art. 67 * 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 10 czerwca 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżących: Ryszarda Ostrihansky i Piotra Machaja - wspólników spółki cywilnej „Zarządzający Euro-Light”, zakwestionował zgodność art. 67 * 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa z art. 32 Konstytucji RP. Zaskarżonemu przepisowi zarzucili skarżący, że nie przewiduje w swojej treści możliwości złożenia przez płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych wniosku o umorzenie odsetek za zwłokę odnośnie wpłaty zaliczek na ten podatek. Ponieważ z prawa takiego skorzystać może wyłącznie sam podatnik, prowadzi to więc - w ocenie skarżących - do naruszenia konstytucyjnej zasady równości.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z 8 marca 2002 r. (znak US-25/033-4110/123/2002) odmówiono skarżącym umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu pobranego, a nie przekazanego w ustawowym terminie, podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT-8B). W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ulga w postaci umorzenia odsetek związanych z zapłatą należności głównej w trybie art. 67 * 1 Ordynacji podatkowej nie może mieć wobec skarżących - jako płatników podatku dochodowego od osób fizycznych - zastosowania. Decyzja powyższa została doręczona skarżącym 12 marca 2002 r. Zdaniem pełnomocnika decyzja ta ma charakter ostateczny. Pełnomocnik stwierdził przy tym, iż w obowiązującym stanie prawnym nie ma żadnej podstawy prawnej, która umożliwiałaby zaskarżenie powyższej decyzji. Ponadto wyjaśnił, że w analogicznej sprawie wydany został wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, również uzasadniający odmowę umorzenia odsetek za zwłokę dyspozycją art. 67 * 1 Ordynacji podatkowej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, warunkiem skorzystania ze skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony wolności lub praw jest uczynienie jej przedmiotem przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w sprawie skarżącego. Precyzujący zasady, na jakich dopuszczalne jest wystąpienie ze skargą art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym uzależnia dopuszczalność skargi od wniesienia jej po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Z kolei w myśl art. 47 ust. 1 pkt 2 tej ustawy obowiązkiem skarżącego jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zaskarżony przepis.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, skarga niniejsza nie spełnia powyższych wymagań ustawowych. W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, że skarżący nie dopełnili obowiązku wyczerpania przysługującej im w sprawie drogi prawnej. Jedynym orzeczeniem, jakie podjęte zostało w sprawie skarżących jest bowiem decyzja Urzędu Skarbowego w Radomiu z 8 marca 2002 r. Zgodnie z wyjaśnieniem zawartym w skardze, skarżący nie złożyli odwołania od powyższego rozstrzygnięcia, nie doprowadzili również do wydania w ich indywidualnej sprawie wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny. Jak to wielokrotnie podkreślano w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, postępowanie w sprawie skargi ma charakter nadzwyczajny i subsydiarny, zaś korzystanie z tego środka ochrony praw i wolności nie może mieć charakteru przedwczesnego i prowadzić do zastępowania nim przysługujących skarżącym zwyczajnych środków prawnych. W przypadku postępowania administracyjnego, konsekwencją powyższego założenia jest obowiązek skarżących doprowadzenia do wydania prawomocnego wyroku sądu administracyjnego. Dopóki skarżący nie wykorzystają więc postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym i postępowanie to nie zostanie zakończone prawomocnym orzeczeniem, nie można mówić o spełnieniu konstytucyjnej przesłanki zapadnięcia ostatecznego orzeczenia o prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżących (por. np. postanowienia TK z: 5 grudnia 1997 r., sygn. Ts 1/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17; 14 grudnia 1999 r., sygn. Ts 153/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 78).

Niezależnie od powyższej okoliczności, samoistnie przesądzającej o niedopuszczalności nadania niniejszej skardze dalszego biegu, stwierdzić należy, że skarżący nie dopełnili również wymogu wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych zaskarżonym unormowaniem ordynacji podatkowej. Zarzut skargi sprowadza się w tym zakresie do wskazania niezgodności art. 67 * 1 Ordynacji podatkowej z zasadą równości, wyrażoną w art. 32 Konstytucji. Należy w związku z tym zauważyć, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wyrażony już został wielokrotnie pogląd odnośnie ograniczonej dopuszczalności czynienia z tej konstytucyjnej zasady układu odniesienia dla kontroli przepisów kontrolowanych w tym trybie. Jest to bowiem możliwe w sytuacji, gdy w skardze sprecyzowane zostanie w zakresie jakiego konstytucyjnego prawa lub wolności przysługującego skarżącemu zasada to doznała ograniczenia lub uszczerbku (por. postanowienia TK z: 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 47/98, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 41; 17 czerwca 1998 r., sygn. Ts 48/98, OTK ZU nr 4/1998, poz. 59; 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98. OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 40; 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 1 marca 1999 r., sygn. Ts 57/1999, OTK ZU nr 2/2000, poz. 72; postanowienie pełnego składu TK z 24 października 2001 r., sygn. SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego uzasadnienie niniejszej skargi konstytucyjnej tego rodzaju koniecznego doprecyzowania praw i wolności o randze konstytucyjnej, jak i sposobu ich naruszenia przez kwestionowaną regulację, nie zawiera.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.