257

POSTANOWIENIE

z dnia 9 kwietnia 2002 r.

Sygn. akt Ts 114/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej CAWA Poland Ltd. Sp. z o.o. w sprawie zgodności:

Przepisu - zdanie 4 Uwag ogólnych do Działu 33 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 sierpnia 1999 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy Celnej (Dz. U. Nr 74, poz. 830) z art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 28 lipca 2001 r. pełnomocnik skarżącej - CAWA Poland Ltd. Sp. z o.o. zakwestionował zgodność z Konstytucją przepisu - zdanie 4 Uwag ogólnych do Działu 33 Rozporządzenia Ministra Finansów z 24 sierpnia 1999 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy Celnej (dalej: zaskarżony przepis). Zdaniem pełnomocnika zaskarżony przepis wydany został z przekroczeniem zakresu upoważnienia ustawowego określonego w art. 13 § 7 ustawy z 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz. U. Nr 23, poz. 117 ze zm.), przez co jest niezgodny z art. 92 ust. 1, a także art. 22 Konstytucji. Przekroczenie granic upoważnienia polegać ma na pominięciu w treści zaskarżonego przepisu zwrotu “między innymi”, co spowodowało objęcie jego zakresem towaru, którego import wymaga - zgodnie z obowiązującymi przepisami - koncesji.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 6 grudnia 1999 r. (nr 01-PC-5060-0391/99/EKL) Dyrektor Urzędu Celnego w Cieszynie uznał dokonane przez skarżącą zgłoszenie celne towaru do procedury tranzytu za nieprawidłowe i nakazał jego cofnięcie za granicę. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że deklarowany towar winien być odmiennie zakwalifikowany, co w konsekwencji oznacza, że do jego obrotu z zagranicą konieczne jest posiadanie przez skarżącą koncesji. Powyższe rozstrzygnięcie zostało utrzymane w mocy decyzją Prezesa Głównego Urzędu Ceł z 22 maja 2000 r. (nr DOT-I-5540-168/00/1681/AS). Skarga skarżącej na decyzję Prezesa GUC została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2001 r. (sygn. akt I SA/Ka 1513/00), doręczonym skarżącej 30 kwietnia 2001 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 września 2001 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, m.in. poprzez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności i prawa skarżącej i w jaki sposób zostały naruszone przez zaskarżony przepis. W piśmie z 29 września 2001 r. pełnomocnik ponownie sformułował zarzut przekroczenia zakresu upoważnienia ustawowego, którego konsekwencją jest - jego zdaniem - naruszenie konstytucyjnej wolności działalności gospodarczej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Jednym z ustawowych warunków dopuszczalności wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest wskazanie przez skarżącego, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zakwestionowany w skardze przepis ustawy lub innego aktu normatywnego (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Prawidłowa realizacja przez skarżącego powyższego wymagania warunkuje właściwe określenie konstytucyjnego wzorca dla kontroli kwestionowanych unormowań, jak i umożliwia ocenę zarzutów stawianych przez skarżącego przepisom, na podstawie których podjęte zostało w sprawie skarżącego ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej. Obydwa wskazane wyżej aspekty determinowane są przy tym zasadą skargowości, zgodnie z którą Trybunał orzekając jest związany granicami skargi konstytucyjnej (art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższa przesłanka nie została w niniejszej sprawie spełniona. Uzasadniając zarzut naruszenia konstytucyjnej wolności działalności gospodarczej, skarżąca upatruje źródeł takiego naruszenia w przekroczeniu przez prawodawcę zakresu upoważnienia określonego w art. 13 § 7 ustawy z 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz. U. Nr 23, poz. 117 ze zm.). Uzasadnienie skargi konstytucyjnej, jak i pisma pełnomocnika z 29 września 2001 r., koncentruje się przy tym na przepisie - zdanie 4 Uwag ogólnych do Działu 33 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wyjaśnień do Taryfy Celnej. Ma on brzmienie następujące: “Pozycje od 3303 do 3307 obejmują produkty, zmieszane lub nie (inne niż wodne destylaty i wodne roztwory olejków eterycznych), odpowiednie do wykorzystania jako produkty objęte tymi pozycjami i opakowane z przeznaczeniem do sprzedaży detalicznej w celu takiego zastosowania”. Zestawiając jego treść z unormowaniem zawartym w Uwadze 3 do Działu 33 opisanego wyżej załącznika, pełnomocnik podkreśla znaczenie pominięcia w zaskarżonym przepisie zwrotu “między innymi”, co powoduje, że - w jego ocenie - zawężony zostaje zakres towarów, do których zastosowanie znajdą pozycje wymienione w tej Uwadze. Właśnie tego rodzaje pominięcie zostało przez skarżącą potraktowane jako przekroczenie zakresu upoważnienia ustawowego.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższa kwalifikacja nie jest uzasadniona. Przede wszystkim należy zauważyć, że sformułowany w skardze zarzut odniesiony został do wyodrębnionego przepisu - zdania 4 Uwag ogólnych do Działu 33 załącznika. Wskazywany problem rozbieżności treściowej pomiędzy Uwagą 3 do Działu 33 i zdaniem 4 Uwag ogólnych wydaje się mieć jednak charakter pozorny. Jak to wyraźnie wskazano w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2001 r. ocena zasadności dokonanej przez organy celne kwalifikacji towaru sprowadzonego przez skarżącą nie może pomijać treści Uwagi 2 do sekcji VI Taryfy celnej. To z niej właśnie, w sposób przesądzający wynika, że decydujące znaczenie dla wnioskowanej przez skarżącą kwalifikacji towaru do pozycji nr 3307 ma “występowanie w określonych dawkach lub ze względu na przeznaczenie do sprzedaży detalicznej”. Tak więc treść powyższego sformułowania jednoznacznie rozstrzyga ewentualne wątpliwości związane z treścią przepisów porównywanych przez pełnomocnika skarżącej.

Opisana wyżej niezasadność poglądu o przekroczeniu przez prawodawcę zakresu upoważnienia determinuje także ocenę podniesionego w skardze zarzutu niedozwolonej ingerencji w sferę wolności działalności gospodarczej. Należy podkreślić, że ustrojodawca w art. 22 Konstytucji jednoznacznie - acz pod pewnymi warunkami - dopuścił jej ograniczenie. Naruszenia tego unormowania konstytucyjnego upatruje pełnomocnik skarżącej w omawianym wyżej przekroczeniu zakresu upoważnienia ustawowego. Jak to wyżej wskazano zarzut ten nie jest zasadny. Ponadto należy podkreślić, że uzasadnienie skargi, jak i pisma z 29 września 2001 r. nie dostarcza merytorycznych argumentów umożliwiających ocenę, czy przyjęte przez prawodawcę rozwiązanie normatywne istotnie prowadzi do naruszenia wolności działalności gospodarczej. W szczególności brak jest uzasadnienia tezy, iż przyjęta w Taryfie celnej klasyfikacja towaru sprowadzonego przez skarżącą stoi w sprzeczności z wskazywaną wolnością konstytucyjną. Argumenty sformułowane w skardze sprowadzają się bowiem w całości do zanegowania zasadności przejętego przez organy orzekające w sprawie skarżącej sposobu zakwalifikowania konkretnego produktu. Jest to jednak problem sytuujący się w całości na płaszczyźnie zastosowania zaskarżonej regulacji. Ta zaś płaszczyzna pozostaje zasadniczo poza zakresem kontroli prowadzonej przez Trybunał Konstytucyjny.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.