152

POSTANOWIENIE

z dnia 6 marca 2002 r.

Sygn. akt Ts 145/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kazimiery Mygi w sprawie zgodności:

art. 23 ust. 1 pkt. 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 19 czerwca 2001 r. podniesiono, że art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) jest niezgodny z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej przyjęty w Polsce sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, jest też niezgodny z zasadą równości. Obowiązywanie zaskarżonych przepisów uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącej. Wydane na podstawie zaskarżonych przepisów decyzje naruszają prawo do pracy, godnego życia, ochrony przed bezrobociem.

Decyzją Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Legnicy z 11 sierpnia 2000 r. udzielono skarżącej zasiłku okresowego w kwocie 76 zł. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z 29 września 2000 r. Skarżąca wniosła skargę na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o odrzucenie skargi ze względu na jej złożenie po terminie. Skarżąca 14 lutego 2001 r. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 18 października 2001 r. (sygn. akt II SA/Wr 2574/2000) umorzył postępowanie w sprawie przywrócenia terminu do złożenia skargi uznając, iż skarga została złożona w terminie. Trybunał Konstytucyjny z urzędu ustalił, że w chwili obecnej toczy się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowanie w sprawie skargi K. Mygi na wskazaną wyżej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Z konkretyzującego tę normę konstytucyjną art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika, że skarżący przed wniesieniem skargi powinien wykorzystać przysługujące mu środki proceduralne w celu doprowadzenia do rozstrzygnięcia sprawy prawomocnym wyrokiem (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 grudnia 1997 r., Ts 1/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17). Decyzja administracyjna może być traktowana jako rozstrzygnięcie ostateczne tylko w sprawach, w których przepisy wyłączają możliwość jej zaskarżenia do sądu administracyjnego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 marca 1997 r., Ts 27/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 20).

Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń, skarga Kazimiery Mygi na decyzję w przedmiocie udzielenia zasiłku okresowego nie została dotychczas rozpoznana, tym samym nie doszło jeszcze do wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie, będącej przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej. W tym stanie rzeczy, skarga ta jako przedwczesna nie może zostać rozpatrzona przez Trybunał Konstytucyjny, w związku z czym należy odmówić nadania jej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny uznał, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunków jej merytorycznego rozpoznania określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) i z tego względu należy odmówić jej nadania dalszego biegu.