89

POSTANOWIENIE

z dnia 12 grudnia 2001 r.

Sygn. Ts 113/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ewy Kawa w sprawie zgodności:

przepisu - zdanie 4 Uwag ogólnych do Działu 33 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 sierpnia 1999 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy Celnej (Dz.U. Nr 74, poz. 830) z art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a :

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 30 lipca 2001 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącej - Ewy Kawa zakwestionował zgodność z Konstytucją przepisu - zdanie 4 Uwag ogólnych do Działu 33 Rozporządzenia Ministra Finansów z 24 sierpnia 1999 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy Celnej (dalej: zaskarżony przepis). Zdaniem pełnomocnika zaskarżony przepis wydany został z przekroczeniem zakresu upoważnienia ustawowego określonego w art. 13 * 7 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 ze zm.), przez co jest niezgodny z art. 92 ust. 1, a także art. 22 Konstytucji. W ocenie pełnomocnika przekroczenie granic upoważnienia ustawowego polegać ma na pominięciu w treści zaskarżonego przepisu zwrotu “między innymi”, co spowodowało objęcie jego zakresem towaru, którego import wymaga - w świetle obowiązujących przepisów - uzyskania koncesji.

Zgodnie z treścią dokumentów dołączonych do skargi konstytucyjnej, skarżąca jest wspólnikiem CAWA Poland Ltd Sp. z o.o. (dalej: Spółka), uprawnionym do jej reprezentowania, stanowiąc jednocześnie jednoosobowy zarząd Spółki.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 26 marca 2001 r. (sygn. akt I SA/Ka 1513/00) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Spółki na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z 22 maja 2000 r. (nr DOT-I-5540-168/00/1681/AS). Decyzją tą utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego w Cieszynie z 6 grudnia 1999 r. (01-pc-5060-0391/99/EKL) w przedmiocie cofnięcia towaru za granicę. Organy celne uznały, że towar sprowadzony przez Spółkę winien być zaklasyfikowany do kategorii produktów, których obrót z zagranicą dozwolony jest w przypadku posiadania koncesji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego wezwano pełnomocnika do wskazania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącej i w jaki sposób zostały naruszone przez zakwestionowany w skardze przepis rozporządzenia, ponadto do dostarczenia odpisów decyzji wydanych w sprawie przez organy celne. W piśmie z 29 września 2001 r. pełnomocnik wyjaśnił, że przekroczenie granic upoważnienia ustawowego z art. 13 * 7 ustawy z 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny spowodowało naruszenie konstytucyjnej wolności działalności gospodarczej skarżącej. Dokonana w oparciu o kwestionowany przepis kwalifikacja celna towaru sprowadzonego przez Spółkę spowodowała, że działalność prowadzona przez ten podmiot objęta została wymogiem uzyskania koncesji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez sąd lub organ administracji publicznej ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach przysługujących skarżącemu, którego normatywną podstawę stanowi unormowanie zakwestionowane w skardze. Wskazanie orzeczenia wykazującego taką kwalifikację stanowi jeden z podstawowych obowiązków skarżącego (art. 47 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym), zaś jego niedopełnienie skutkuje odmową nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podmiotem legitymowanym do wystąpienia ze skargą jest więc ten, wobec kogo sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie i czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały w ten sposób naruszone.

Uwzględniając treść orzeczeń dołączonych do niniejszej skargi konstytucyjnej (decyzji administracyjnych i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego) nie ulega wątpliwości, że podmiotem wobec którego orzeczenia te zostały wydane jest CAWA Poland Ltd Sp. z o.o. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wskazywano wielokrotnie na zasadność szerokiego rozumienia pojęcia “każdy” zastosowanego w treści art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z takim rozumieniem tego przepisu w zakresie jego zastosowania mieszczą się nie tylko osoby fizyczne, ale również inne podmioty prawa. Warunkiem uznania ich legitymacji do występowania ze skargą jest jednak stwierdzenie, że postawiony w skardze zarzut ma za swój przedmiot naruszenie takich konstytucyjnie określonych wolności i praw, z których podmioty te mogą korzystać (por. postanowienie TK z 6 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 9/98, OTK ZU Nr I(30)/1999, poz. 27). Niezależnie od tego podkreślić należy, że występowanie w sprawie w charakterze skarżącego osoby prawnej warunkowane jest dołączeniem do skargi konstytucyjnej takiego ostatecznego orzeczenia, które wydane zostało w sprawie tego podmiotu. Spełnienie powyższych przesłanek uzasadnia dopiero jego legitymację do wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

Przyjmując szerokie rozumienie kręgu podmiotów uprawnionych w świetle art. 79 Konstytucji do występowania ze skargą konstytucyjną, przyjąć jednak trzeba, że stwierdzenie takiej legitymacji osoby prawnej wyłącza możliwość występowania w danej sprawie innych podmiotów, które powyższych warunków nie spełniają. Należy przy tym odróżnić sytuację działania osoby fizycznej występującej w charakterze organu danej osoby prawnej, od sytuacji wystąpienia ze skargą konstytucyjną przez osobę fizyczną, nawet będącą udziałowcem spółki, jednakże występującą we własnym imieniu, nie zaś w charakterze podmiotu (organu) reprezentującego osobę prawną.

Treść orzeczeń dołączonych do skargi konstytucyjnej jednoznacznie wskazuje, że podmiotem w sprawie którego zostały one podjęte jest Spółka, nie zaś osoba fizyczna występująca w niniejszej sprawie ze skargą konstytucyjną. Oznacza to więc, że skargę skierował podmiot nie mający legitymacji do występowania z tym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Nie zmienia tej kwalifikacji stwierdzenie praw skarżącej do występowania w charakterze organu Spółki (zarządu). Uwzględnienie treści skargi konstytucyjnej (przede wszystkim określenia w niej strony skarżącej), jak i pełnomocnictwa udzielonego do jej sporządzenia, prowadzi do wniosku, że skarżąca występuje w tym przypadku indywidualnie, nie zaś jako osoba reprezentująca Spółkę. To zaś wyklucza uznanie jej za podmiot uprawniony do występowania w niniejszej sprawie ze skargą konstytucyjną.

Należy podkreślić, że powyższe ustalenie w żaden sposób nie oddziaływuje na problem legitymacji samej Spółki do kierowania skargi konstytucyjnej. Okoliczności uzasadniające odmowę nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu nie wiążą się bowiem w żaden sposób z oceną spełnienia przez Spółkę przesłanek dopuszczalności wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Ocena taka wykracza zaś poza ramy niniejszego postępowania.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.