139

POSTANOWIENIE

z dnia 31 października 2001 r.

Sygn. akt Ts 110/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryki Buła w sprawie zgodności:

art. 1, art. 5 i art. 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250 ze zm.) z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 27 lipca 2001 r. zarzucono, że art. 1, art. 5 i art. 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250 ze zm.) jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej jej prawo do własności i ochrony własności zostało naruszone przez Akt Własności Ziemi z 13 marca 1973 r. wydany z naruszeniem art. 1, art. 5 i art. 12 zaskarżonej ustawy. Naruszenie to polegało na tym, iż Sąd oddalając powództwo windykacyjne skarżącej nie brał pod uwagę, że nabycie prawa własności przez pozwanych w oparciu o powołaną ustawę mogło dotyczyć jedynie gospodarstw rolnych, które nie miały uregulowanego stanu prawnego. W piśmie procesowym złożonym 9 września 2001 r. skarżąca podniosła, iż zaskarżone przepisy ustawy naruszają jej konstytucyjne prawo do własności. Naruszenie to polega na tym, że pomimo bezspornego tytułu prawnego skarżącej do gospodarstwa rolnego, potwierdzonego wpisem w księdze wieczystej, tytuł ten okazał się “wyłączony z ochrony prawnej przewidzianej w art. 222 kodeksu cywilnego i art. 64 Konstytucji”.

Wyrokiem z 13 marca 2001 r. Sąd Rejonowy w Radomsku oddalił powództwo skarżącej o wydanie nieruchomości. Apelacja skarżącej od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 31 maja 2001 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W skardze konstytucyjnej podniesiono, iż naruszenie prawa do własności i jego ochrony zostało spowodowane wydaniem Aktu Własności Ziemi z naruszeniem art. 1, art. 5 i art. 12 ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej przez akt stosowania prawa nie może być podstawą skargi konstytucyjnej, co jednoznacznie wynika z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Dlatego też skarżąca została wezwana zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do uzupełnienia braków skargi m.in. przez wskazanie aktu normatywnego naruszającego prawa skarżącej oraz wskazanie na czym polega niezgodność tego aktu z Konstytucją. Wykonując zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżąca zmodyfikowała swe stanowisko uznając, iż naruszenie jej konstytucyjnych praw nie wynika z wadliwego zastosowania art. 1, art. 5 i art. 12 ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, lecz że źródłem naruszeń są bezpośrednio wskazane wyżej przepisy. Określając sposób naruszenia skarżąca podniosła, iż pomimo posiadania tytułu prawnego do gospodarstwa rolnego odmówiono jej sądowej ochrony dochodzonych roszczeń. Z tak sformułowanego zarzutu nie wynika jednak ani na czym polega niezgodność zaskarżonych przepisów ustawy z Konstytucją, ani w jaki sposób przepisy te naruszają konstytucyjne prawa skarżącej. Uzasadnienie zarzutu niezgodności z Konstytucją aktu normatywnego wymaga określenia treści normatywnej kwestionowanych przepisów, wskazania w jaki sposób przepisy te i wynikające z nich normy prawne, ograniczają konstytucyjne prawo skarżącej, a następnie wskazania, iż ograniczenia te są niedopuszczalne w świetle wymogów sformułowanych w art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji. Żaden z powyższych warunków nie został spełniony. Skarżąca nie określiła normatywnej treści zaskarżonych przepisów, nie wskazała również na czym polega ich niezgodność z Konstytucją. Należy podkreślić, że konstytucyjna ochrona własności dotyczy tak dotychczasowych właścicieli nieruchomości, jak i tych, którzy nabyli tytuł własności gospodarstwa rolnego w trybie ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych korzystającej z domniemania zgodności z Konstytucją (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 22 lutego 2000 r., sygn. SK 13/98, OTK ZU nr 1/2000, poz. 5). Skarżąca nie starała się w ogóle wykazać, że zakres tej ochrony ukształtowany przez zaskarżoną ustawę jest niekonstytucyjny.

Reasumując należy stwierdzić, że skarżąca nie wskazała sposobu naruszenia jej konstytucyjnych praw przez zaskarżone przepisy ustawy, nie spełniła tym samym wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ponadto skarżąca nie wykonała zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywającego do wskazania na czym polega niezgodność zaskarżonych przepisów z Konstytucją, co w myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skutkuje odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.