61

POSTANOWIENIE

z dnia 3 sierpnia 2001 r.

Sygn. Ts 50/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra Madeja w sprawie zgodności:

art. 258 § 2 oraz art. 263 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) z art. 2, art. 5, art. 8, art. 9, art. 31, art. 41, art. 42 ust. 3, art. 87 ust. 1 oraz art. 91 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a :

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Piotra Madeja zarzucono, iż art. 258 § 2 kodeksu postępowania karnego, w zakresie, w jakim stosowanie aresztu tymczasowego uzasadnia surową karą grożącą oskarżonemu oraz art. 263 § 4 tego kodeksu, w zakresie w jakim przedłużenie stosowania aresztu tymczasowego uzasadnia przedłużającym się opracowaniem opinii biegłego jest niezgodny z art. 2, art. 5, art. 8, art. 9, art. 31, art. 41, art. 42 ust. 3, art. 87 ust. 1 oraz art. 91 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem Sądu Okręgowego w Częstochowie z 22 lutego 2001 r. (sygn. akt II Ko₁ 34/01) zostało przedłużone stosowanie w stosunku do niego aresztu tymczasowego. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 marca 2001 r. (sygn. akt II Akz 197/01).

Zdaniem skarżącego wskazane przez niego orzeczenia sądowe prowadzą do naruszenia wolności człowieka. Kwestionowanym zaś regulacjom prawnym skarżący zarzucił, iż są one w sposób rozbieżny interpretowane przez sądy, zaś przesłanka “zagrożenia surową karą” oraz “przedłużającego się opracowania opinii biegłego” ma charakter samodzielnej podstawy przedłużenia aresztu tymczasowego, co w praktyce prowadzi do pozbawienia wolności nawet, gdy nie ma dowodów popełnienia przestępstwa. Skarżący podniósł także, iż regulacje prawne będące przedmiotem skargi konstytucyjnej prowadzą do ograniczenia konstytucyjnej ochrony wolności.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie, iż zakwestionowane regulacje prawne stanowiły podstawę wydania orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego. Niezależnie od kwestii spełnienia warunków dopuszczalności skargi konstytucyjnej w trakcie rozpoznania wstępnego Trybunał Konstytucyjny ocenia czy dochowane zostały warunki formalne skargi konstytucyjnej oraz czy przedstawione w niej zarzuty nie mają oczywiście bezzasadnego charakteru. W ocenie tej Trybunał Konstytucyjny związany jest granicami skargi wyznaczonymi przez samego skarżącego (art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym - Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, naruszenia przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych skarżący upatruje w fakcie, iż przedłużając tymczasowe aresztowanie sądy odwołały się wyłącznie do przesłanki “surowej kary grożącej oskarżonemu” (art. 258 § 1 kpk) oraz “przedłużającego się opracowania opinii biegłego” (art. 263 § 4 kpk). Twierdzenie to nie znajduje wszakże potwierdzenia w treści obu orzeczeń sądowych. Sądy obu instancji dokonując oceny materiału dowodowego stwierdziły, iż w znacznym stopniu uprawdopodobniony został fakt popełnienia przez skarżącego zarzucanego mu czynu. Sądy wskazały ponadto na konieczność zabezpieczenia świadków przed próbami wpływania na treść składanych zeznań. Powołały się więc na przesłanki określone w art. 249 § 1 oraz 258 § 1 pkt 2 kpk. Za bezpodstawny należy w tym kontekście uznać zarzut skarżącego, iż doszło do pozbawienia go wolności w sytuacji braku dowodów popełnienia przestępstwa oraz wyłącznie z uwagi na wysoką karę grożącą za zarzucany mu czyn i przedłużające się opracowywanie opinii przez biegłego. Także same zakwestionowane przez skarżącego regulacje prawne nie dają podstaw do twierdzenia, iż wspomniane powyżej przesłanki mogą stanowić samodzielną podstawę do wydania postanowienia o przedłużeniu tymczasowego aresztowania.

Uznając więc, iż nie doszło do naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego w sposób przez niego określony, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na niespełnienie warunków jej merytorycznego rozpoznania wynikających z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż mimo wezwania skierowanego do pełnomocnika skarżącego zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 maja 2001 r., nie zostało określone, na czym polega niezgodność zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej regulacji prawnych z art. 2, art. 5, art. 9, art. 41, art. 42 ust. 3 art. 87 ust. 1 oraz art. 91 ust. 1-3 Konstytucji RP.

W tym stanie rzeczy zarzuty te nie mogły stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania.