200

POSTANOWIENIE

z dnia 14 maja 2001 r.

Sygn. Ts 38/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Emila G. w sprawie zgodności:

art. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z 1980 r. Nr 9, poz. 26) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Emila G. zakwestionowano zgodność z Konstytucją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/Rz 1046/99) oddalającego skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Zdaniem skarżącego sąd ten, w powyżej wskazanym orzeczeniu naruszył art. 2 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 kwietnia 2001 r., skarżący został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności przez dokładne określenie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego naruszającego - jednocześnie wskazane - konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego wraz z podaniem sposobu ich naruszenia.

W piśmie procesowym z 18 kwietnia 2001 r., skarżący wskazał, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie czyni art. 1 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U z 1980 r. Nr 9, poz. 26). Natomiast w kwestii wskazania swoich konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone, skarżący ograniczył się do stwierdzenia, iż przez samowolne działanie władz administracyjnych i sądowych został naruszony art. 2 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie przez skarżącego naruszonych praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Brak takiego wskazania lub też oparcie skargi konstytucyjnej na naruszeniu praw lub wolności, które nie podlegają ochronie konstytucyjnej wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej. Wynika to nie tylko z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, ale także istoty skargi konstytucyjnej stanowiącej środek ochrony podmiotowych praw i wolności określonych w Konstytucji.

W piśmie procesowym z 18 marca 2001 r., stanowiącym wykonanie zarządzenia sędziego w kwestii uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi, skarżący formułując zarzut niezgodności z Konstytucją aktu normatywnego, jednocześnie nie wskazał naruszonych konstytucyjnych praw lub wolności, co stanowi przesłankę uzasadniającą odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na nie spełnienie przez nią wymogu określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W szczególności nie jest wystarczające powołanie się w skardze konstytucyjnej wyłącznie na okoliczność, iż zdaniem skarżącego rozstrzygnięcie organu władzy publicznej sprzeczne jest z określonym przepisem Konstytucji.

Tak sformułowany zarzut wskazuje, iż skarżący dopatruje się źródła naruszenia Konstytucji w wadliwym stosowaniu prawa przez organy władzy publicznej. Z drugiej jednak strony, w piśmie z 18 kwietnia 2001 r. skarżący stwierdza, iż niezgodności z Konstytucją upatruje w art. 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Nawet przyjmując, iż stwierdzenie to przybrało postać zarzutu sformułowanego pod adresem przepisu ustawy, nie towarzyszy mu żadne uzasadnienie. Skarżący nie przedstawia żadnych argumentów przemawiających za tym, iż wymieniony w skardze konstytucyjnej przepis stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących mu konstytucyjnych wolnościach lub prawach.

Żądanie zaś zbadania zgodności z Konstytucją RP “samowolnego działania władz administracyjnych i sądowych” z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Pogląd ten był już wielokrotnie wyrażany przez Trybunał Konstytucyjny m.in. w postanowieniu z 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99 (OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143). Trybunał wyraźnie zaznaczył wówczas, że przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego przy rozpoznawaniu skargi konstytucyjnej nie są akty stosowania prawa, lecz wyłącznie akty normatywne na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej okoliczności Trybunał Konstytucyjny postanowił odmówić nadania skardze dalszego biegu.