226

POSTANOWIENIE

z dnia 8 maja 2001 r.

Sygn. Ts 198/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Aleksandra S. w sprawie zgodności:

zarządzeń Ministra Spraw Wewnętrznych: Nr 106 z 12 listopada 1990 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia policjantów; Nr 81 z 12 marca 1993 r. zmieniającego niektóre przepisy w sprawie uposażenia policjantów; Nr 31 z dnia 24 maja 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad rozliczania uposażenia funkcjonariuszy dla celów emerytalnych (Dz.Urz.MSW Nr 2, poz. 26) oraz Nr 109/71 z 21 lipca 1971 r. w sprawie zasad i trybu zaliczania okresu służby do wysługi lat (niepublikowane) z art. 32, art. 92 oraz art. 93 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 18 grudnia 2000 r. zarządzeniom Ministra Spraw Wewnętrznych: Nr 106 z 12 listopada 1990 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia policjantów; Nr 81 z 12 marca 1993 r. zmieniającego niektóre przepisy w sprawie uposażenia policjantów; Nr 31 z 24 maja 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad rozliczania uposażenia funkcjonariuszy dla celów emerytalnych (Dz.Urz.MSW Nr 2, poz. 26) oraz Nr 109/71 z 21 lipca 1971 r. w sprawie zasad i trybu zaliczania okresu służby do wysługi lat (niepublikowane) zarzucono sprzeczność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego wezwano skarżącego m.in. do: określenia, które z konstytucyjnych praw lub wolności zostały naruszone i w jaki sposób, wskazanie orzeczeń, z których wydaniem łączy on naruszenie tych praw, a także do sprecyzowania, które przepisy przytoczonych w skardze zarządzeń skarżący czyni przedmiotem skargi oraz na czym polega ich niezgodność z Konstytucją.

We wniesionym w odpowiedzi na to zarządzenie piśmie pełnomocnik skarżącego wskazał na decyzje Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA o przeliczeniu renty z 1 czerwca 1994 r. (KR L 00907), wyrok Sądu Wojewódzkiego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 8 czerwca 1998 r. (sygn. akt XIV UJ 2578/96), wyrok Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie (III Aua 1115/98) oraz na postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 maja 2000 r. (sygn. akt II UKN 532/99), jako na wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia. Pełnomocnik skarżącego sprecyzował także przedmiot skargi konstytucyjnej, ale tylko w zakresie zarządzenia Nr 31 z 24 maja 1994 r. Nie wykazał on też na czym polega sprzeczność zaskarżonych zarządzeń ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana dla danej sprawy. Powołana przesłanka ustawowa ściśle wiąże się z wymogiem jaki formułuje art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, iż w procedurze skargi konstytucyjnej można kwestionować tylko takie ustawy lub inne akty normatywne, które naruszają wolności lub prawa konstytucyjne skarżącego i na podstawie których sąd lub organ administracji orzekł ostatecznie o takich prawach skarżącego. Innymi słowy, ostateczne orzeczenie w konkretnej sprawie może zapaść tylko po wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej w dochodzeniu określonych praw i wolności konstytucyjnych.

Skarga konstytucyjna Aleksandra S. powyższego warunku nie spełnia. Wskazane przez skarżącego jako ostateczne orzeczenie postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń z 12 maja 2000 r. (sygn. akt II UKN 532/99), a także poprzedzające je orzeczenia sądów powszechnych, nie zostały wydane w wyniku wniesienia przez skarżącego odwołania od decyzji Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA z 1 czerwca 1994 r. Tymczasem z tą decyzją skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu wolności i praw konstytucyjnych. Gdyby zaś nawet przyjąć, iż kwestionowana decyzja została wydana w wyniku wyczerpania drogi prawnej przez skarżącego, to i tak skardze nie mógłby zostać nadany dalszy bieg, ponieważ w tej sytuacji nie został dotrzymany 3-miesięczny termin do jej wniesienia. Termin ten bowiem należało liczyć od momentu doręczenia skarżącemu decyzji Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA z 1 czerwca 1994 r. Tymczasem skarżący skargę do Trybunału Konstytucyjnego wniósł 18 grudnia 2000 r., a więc z ze znacznym przekroczeniem ustawowego terminu do jej wniesienia.

Biorąc powyższe pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.