70

POSTANOWIENIE

z dnia 13 grudnia 2000 r.

Sygn. Ts 138/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety S., w sprawie zgodności:

art. 186 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 2 i 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Elżbiety S., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 30 września 2000 r. zarzucono, iż art. 186 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 i 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej, zakwestionowany przepis narusza zasadę sprawiedliwości społecznej oraz jej prawo do zabezpieczenia społecznego z uwagi na to, że określa on konieczność stosowania przepisów powyższej ustawy w odniesieniu do wniosków o świadczenia złożonych po terminie jej wejścia w życie. Skarżąca wskazała ponadto, iż zaskarżony przepis, przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia zarówno przez Sąd Okręgowy i Sąd Apelacyjny wyklucza zastosowanie wobec niej względniejszych dla niej unormowań ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. z 1982 r. Nr 40, poz. 267 ze zm.). W uzasadnieniu skarżąca dowodzi, iż w czasie obowiązywania ustawy z 1982 r., spełniała określone w niej warunki otrzymania renty inwalidzkiej. Nie korzystała jednak ze służących jej uprawnień, których została obecnie pozbawiona wskutek wejścia w życie zaskarżonej ustawy normującej przesłanki uzyskania renty w sposób bardziej restrykcyjny.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r., skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez wskazanie, czy w przedstawionej sprawie została wyczerpana droga prawna.

W uzupełniającym braki piśmie procesowym nadanym 4 listopada 2000 r. oświadczono, że skarżąca nie wniosła kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego z 4 lipca 2000 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna jest dopuszczalna dopiero po wyczerpaniu przez skarżącego przysługujących mu w ramach drogi prawnej środków ochrony jego praw lub wolności konstytucyjnych. W postępowaniu cywilnym w sprawach o przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, od wyroku wydanego przez sąd odwoławczy przysługuje, zgodnie z art. 392¹ kpc, kasacja do Sądu Najwyższego niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia. Wyrok zaskarżony kasacją podlega wprawdzie wykonaniu, lecz staje się prawomocny dopiero po jej rozpoznaniu przez Sąd Najwyższy. Umieszczenie w dziale V kodeksu postępowania cywilnego instytucji kasacji świadczy, iż została ona zaliczona do środków odwoławczych zwykłych. W konsekwencji złożenie kasacji od wyroku wydanego przez sąd drugiej instancji w sprawie cywilnej, w której według przepisów kpc środek ten przysługuje, należy uznać za przesłankę wyczerpania drogi prawnej określoną w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Brak złożenia w rozpatrywanej sprawie kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego oznacza niewyczerpanie drogi prawnej, o której mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i brak ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącej. Należy podkreślić, iż w świetle obowiązujących przepisów wykluczone jest wniesienie skargi konstytucyjnej od takich wyroków, decyzji lub innych rozstrzygnięć, które stały się prawomocne lub ostateczne dlatego tylko, że zainteresowany nie wykorzystał wszystkich dostępnych mu środków obrony w toku instancji w postępowaniu sądowym lub administracyjnym.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki wynikającej z treści art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, wniesiona przez skarżącą skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.