266

POSTANOWIENIE

z dnia 4 września 2000 r.

Sygn. Ts 16/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Mariana D., w sprawie zgodności:

art. 32 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana Mariana D. z 2 lutego 2000 r. zarzucono niezgodność art. 32 pkt 3 (mylnie zaznaczonego jako ustęp) ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem z 1 marca 2000 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez m.in. dokładne określenie, które z przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych zostało naruszone oraz w jaki sposób, a także dokładne określenie, na czym polega niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu. W nadesłanym piśmie uzupełniającym pełnomocnik skarżącego wskazał, iż naruszone zostało prawo do zabezpieczenia społecznego w związku z niezdolnością do pracy z powodu inwalidztwa. Naruszenie to polega na nieprzyznaniu mu renty inwalidzkiej mimo, iż jest on chory i ma wymagany okres inwalidztwa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 Konstytucji RP skarga konstytucyjna przysługuje każdemu, czyje wolności lub prawa o charakterze konstytucyjnym zostały naruszone. Artykuł 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, iż zarówno wskazanie tego prawa, jak i sposób jego naruszenia powinny zostać zawarte w skardze konstytucyjnej.

Zdaniem skarżącego, naruszone zostało, wynikające z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP, prawo do zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia TK z: 1 grudnia 1998 r., sygn. Ts 123/98, OTK ZU Nr 1/1999, poz. 14, s. 91; 25 października 1999 r., sygn. SK 22/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 122, s. 693) w skardze powinna zostać ponadto określona treść przysługującego skarżącemu na podstawie art. 67 ust. 1 konstytucji prawa oraz określony sposób jego naruszenia. Przepis ten bowiem w sposób ogólny wyraża prawo do zabezpieczenia społecznego, wyznaczając pewne minimum ochrony, w ramach którego ustawodawca ma obowiązek określić zakres i formy zabezpieczenia społecznego.

Ustawodawca realizuje prawo do zabezpieczenia społecznego w ten sposób, iż wyodrębnia określone kategorie sytuacji, w których prawo do zabezpieczenia społecznego przysługuje w określonej formie, pod określonymi warunkami i w określonym zakresie. Kategorie te są z zasady regulowane odrębnymi aktami prawnymi. Jedną z ustaw regulujących sytuacje związane zasadniczo z powstaniem niezdolności do pracy osoby pozostającej w stosunku zatrudnienia, jest ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Ponadto prawodawca umieścił w systemie prawnym ustawę o pomocy społecznej - regulację o charakterze dopełniającym, której zadaniem jest zagwarantowanie zabezpieczenia społecznego osobom, u których niemożność zaspokojenia swych podstawowych potrzeb wynika z innych sytuacji, nie objętych regulacjami szczególnymi.

W będącej przedmiotem analizy skardze konstytucyjnej, naruszenie prawa do zabezpieczenia społecznego skarżący wywodzi z nieprzyznania mu, pomimo choroby, renty inwalidzkiej. Nie uzasadnia jednak przy tym, dlaczego prawo do zabezpieczenia społecznego ma zostać zagwarantowane konkretnie poprzez przyznanie mu renty na podstawie zaskarżonej ustawy. Trybunał Konstytucyjny jest zdania, iż sytuacja faktyczna, w której znajduje się skarżący, nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, przede wszystkim ze względu na okres czasu, w którym skarżący pozostawał bez zatrudnienia. Zarzuty skierowane przeciwko tej ustawie są więc nieuzasadnione, jako że z prawa do zabezpieczenia społecznego nie można wyinterpretować roszczenia podmiotu do zagwarantowania mu podstaw egzystencji przez konkretną ustawę, w tym wypadku przez ustawę o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Biorąc to pod uwagę, a także fakt, iż sytuacja skarżącego nie mieści się w zakresie przedmiotowym żadnej z odrębnych ustaw związanych z problematyką zabezpieczenia społecznego, należałoby szukać gwarancji tegoż zabezpieczenia w ustawie o charakterze dopełniającym, tzn. w ustawie o pomocy społecznej. Wobec tego aktu prawnego należałoby też rozpatrywać wniesione zarzuty, co ze względu na związanie Trybunału Konstytucyjnego granicami skargi jest niemożliwe.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wskazany przez skarżącego sposób naruszenia przysługującego mu prawa do zabezpieczenia społecznego nie został dostatecznie uzasadniony. Ponadto podniesione w skardze zarzuty, ze względu na skierowanie ich do niewłaściwego aktu normatywnego, są oczywiście bezzasadne. To wszystko uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.