283

POSTANOWIENIE

z dnia 7 sierpnia 2000 r.

Sygn. Ts 90/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza P., w sprawie zgodności:

art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) z art. 32 ust. 1 lub 2 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Janusza P. z 12 czerwca 2000 r. zarzucono, iż art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 lub 2 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja nie gwarantuje równej ochrony prawa własności i innych praw majątkowych w stosunkach pomiędzy wierzycielami i dłużnikami z uwagi na za daleko idącą ochronę zaopatrzenia emerytalnego dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela.

Skarżący wskazał, iż wniósł do Komornika Sądu Rejonowego w G. o rozszerzenie zakresu egzekucji z 25% do 50% świadczeń emerytalnych pobieranych przez dłużnika. Z uwagi na to, iż komornik zaniechał dokonania żądanych czynności, skarżący złożył do Sądu Rejonowego w G. skargę na czynności komornika, która to skarga została oddalona postanowieniem tegoż sądu z 20 września 1999 r. (sygn. akt VII Co 1060/99). Zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało przez Sąd Okręgowy w G. odrzucone postanowieniem z 23 marca 2000 r. (sygn. akt III Cz 121/2000).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej i dołączonych do niej załączników rozstrzygnięciem takim w przypadku skarżącego był wyrok Sądu Rejonowego w G. z 20 września 1999 r., albowiem nie przysługiwał już od niego skarżącemu żaden środek odwoławczy. Jak słusznie bowiem wskazał Sąd Okręgowy w G. odrzucając zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Rejonowego w G., brak jest w kodeksie postępowania cywilnego regulacji przewidującej możliwość złożenia takiego zażalenia.

W tym stanie rzeczy należało uznać, iż ostatecznym rozstrzygnięciem o wskazanych w skardze konstytucyjnej prawach i wolnościach skarżącego było wspomniane postanowienie Sądu Rejonowego w G. z 20 września 1999 r. doręczone skarżącemu 25 października 1999 r. Od daty doręczenia skarżącemu tego orzeczenia rozpoczął bieg dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, by definitywnie upłynąć 27 grudnia 1999 r. Ponieważ jednak skarga konstytucyjna została złożona dopiero 19 czerwca 2000 r., nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.