246

POSTANOWIENIE

z dnia 19 czerwca 2000 r.

Sygn. Ts 77/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra G., w sprawie zgodności:

art. 55 § 1 w związku z art. 330 § 2 zd. 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) z art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Piotra G. z 25 maja 2000 r. zarzucono, iż art. 55 § 1 w związku z art. 330 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy ograniczają prawo do sądu i sądowej ochrony konstytucyjnych praw i wolności przez to, iż wprowadzają przesłankę ograniczającą możliwość samodzielnego wniesienia przez pokrzywdzonego aktu oskarżenia do sądu, a polegającą na konieczności uzyskania w toku postępowania przygotowawczego postanowienia sądu uchylającego postanowienie prokuratora o umorzeniu tego postępowania. Skarżący zarzucił, iż warunek ten stwarza możliwość całkowitego pozbawienia go gwarancji sądowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych wobec osób, które naruszyły wolności i prawa osobiste skarżącego, a przez to godzi w istotę prawa do sądu naruszając tym samym art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Ponadto skarżący stwierdził, iż określone w art. 45 ust. 1 prawo do sądu nie jest warunkowane żadnymi czynnościami kontrolnymi sądu dokonywanymi w postępowaniu przygotowawczym.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem prokuratora Prokuratury Rejonowej w O. z 14 grudnia 1999 r. zostało zatwierdzone postanowienie o umorzeniu dochodzenia z 13 grudnia 1999 r. w sprawie o popełniony na szkodę skarżącego czyn z art. 157 § 1 kodeksu karnego z uwagi na brak znamion czynu zabronionego. Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie, które po rozpatrzeniu przez Sąd Rejonowy w O. nie zostało uwzględnione postanowieniem tegoż sądu z 9 marca 2000 r. Następnie skarżący wniósł do Sądu Rejonowego w O. subsydiarny akt oskarżenia. Sąd ten wszakże postanowieniem z 19 maja 2000 r. odmówił wszczęcia postępowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancji środków odwoławczych od orzeczenia, którego jego zdaniem narusza przysługujące mu prawa lub wolności konstytucyjne.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej stanowiącej przedmiot rozpoznania wstępnego, ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, które zdaniem skarżącego zamknęło mu drogę do sądowego rozpoznania złożonego przezeń aktu oskarżenia, było postanowienie Sądu Rejonowego w O. z 19 maja 2000 r. Zgodnie z art. 459 § 1 kodeksu postępowania karnego na postanowienie to przysługiwało zażalenie, którego jak wynika z akt sprawy skarżący nie złożył. Tym samym wszakże nie został zrealizowany warunek wyczerpania toku instancji określony we wspomnianym art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.