174

POSTANOWIENIE

z dnia 5 października 1999 r.

Sygn. Ts 92/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mariana C., w sprawie zgodności

art. 489 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 555 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) z art. 2 w związku z art. 41 ust. 1 i 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Mariana C. sporządzonej 2 lipca 1999 r. zarzucono niezgodność art. 489 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 555 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) z art. 2 w związku z art. 41 ust. 1 i 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy naruszają zasadę równości stron w postępowaniu.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z dnia 23 lutego 1997 r. Sąd Wojewódzki w K. oddalił wniosek skarżącego o odszkodowanie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w K. z 28 sierpnia 1997 r., zaś kasacja od tego postanowienia została oddalona wyrokiem Sądu Najwyższego z 26 marca 1999 roku.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 września 1999 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez uiszczenie wpisu od skargi konstytucyjnej we właściwej formie, tj. w postaci znaków opłaty sądowej oraz określenie, na czym polega niezgodność art. 555 kodeksu postępowania karnego z art. 2 w związku z art. 41 ust. 1 i ust. 5 konstytucji.

Braki te nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego zawartym w piśmie z 9 września 1999 r., na egzemplarzu przesłanej przez niego do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej nie zostały umieszczone znaki opłaty sądowej, lecz znaki opłaty skarbowej.

Skarżący nie wykazał także na czym ma polegać sprzeczność art. 555 kpk z “zasadą równości stron w postępowaniu”, nie przedstawił też argumentów, które przemawiałyby za możliwością wyprowadzenia powołanej zasady z art. 2 w związku z art. 41 ust. 1 i 5 konstytucji.

Oceniając skargę stanowiącą przedmiot niniejszej sprawy Trybunał Konstytucyjny doszedł do przekonania, że wykazuje ona cechy oczywistej bezzasadności.

Z treści skargi konstytucyjnej oraz pisma z 9 września 1999 r. wynika, że - w istocie - skarżący dopatruje się naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych w braku pouczenia go przez Prokuratora Generalnego o prawie i terminie zgłoszenia wniosku o odszkodowanie za niesłuszne aresztowanie, zaś sprzeczność z konstytucją widzi w braku w kodeksie postępowania karnego odpowiedniej regulacji normatywnej nakładającej na Prokuratora Generalnego obowiązek dokonania takiego pouczenia.

Stanowisko takie polega na nieporozumieniu. Skarga konstytucyjna ma do spełnienia dwie funkcje. Jest ona środkiem ochrony wolności i praw obywatelskich, jednakże jednocześnie jest ona środkiem do eliminacji z porządku prawnego aktów prawnych sprzecznych z konstytucją. Przedmiotem skargi nie może być przeto brak regulacji normatywnych, gwarantujących, zdaniem skarżącego, ochronę i nienaruszalność jego praw lub wolności. Przedmiotem skargi może być tylko określony przepis prawa lub akt normatywny, którego zastosowanie przez sąd lub inny organ władzy publicznej doprowadziło do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia naruszającego prawa lub wolności konstytucyjne skarżącego. Nigdy zaś przedmiotem skargi nie może być brak przepisu, który zdaniem skarżącego powinien być do porządku prawnego wprowadzony.

Zgodnie z art. 79 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem oceny Trybunału jest zgodność z konstytucją (lub jej brak) określonych aktów normatywnych, oznaczonych norm prawnych, a nie sposób postępowania organów władzy publicznej. Albowiem głównym przedmiotem skargi konstytucyjnej nie jest sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi stosowanie prawa przez organy władzy publicznej, lecz zarzut niekonstytucyjności prawa, na podstawie którego organy te wydają rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych. Skarżący nie przedstawił żadnego uzasadnienia niekonstytucyjności art. 555 kpk. Skupił się jedynie na wykazywaniu - jego zdaniem - nieprawidłowego postępowania Prokuratora Generalnego. Trybunał jednak nie bada, ponieważ nie mieści się to w jego kompetencjach, sposobu działania organów władzy publicznej.

Z powołanych względów należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.