146

POSTANOWIENIE

z dnia 6 lipca 1999 r.

Sygn. Ts 13/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Związku Zawodowego Rolnictwa “S”, w sprawie zgodności:

1. art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.),

2. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 Nr 90, poz. 416 ze zm.)

3. ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 ze zm.)

z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Związku Zawodowego Rolnictwa “S”, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 3 lutego 1999 r. zarzucono, iż art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r., Nr 90, poz. 416 ze zm.) i ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 ze zm.) są niezgodne z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnik skarżącego wydaje się upatrywać tej niezgodności w pozbawieniu producentów rolnych możliwości jakichkolwiek odliczeń i zwrotów z tytułu płaconych przez nich podatków VAT, w związku z prowadzoną produkcją rolną. Pełnomocnik skarżącego wskazuje także na niedogodności wynikające z przyjętej wobec tej grupy społecznej regulacji podatkowej, która unormowana została w ustawie o podatku rolnym. Regulacja ta pozbawia rolników możliwości korzystania z różnych form opodatkowania, jakie przewiduje ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności pozbawieni zostają możliwości rozliczania kosztów produkcji, wyliczenia faktycznie uzyskanego dochodu, możliwości dokonywania odliczeń przy ponoszonych stratach w uprawach rolnych i hodowli.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik zaznaczył, iż skarżący to organizacja związkowa o zasięgu ogólnokrajowym, a zaskarżone akty normatywne dotyczą spraw objętych jego zakresem działania. Zapis ten zrodził wątpliwości, czy istotnie zamiarem skarżącego było złożenie skargi konstytucyjnej. Po potwierdzeniu przez pełnomocnika skarżącego, iż w istocie złożone pismo jest skargą konstytucyjną, a nie wnioskiem skierowanym do Trybunału w trybie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji RP, zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1999 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych niniejszej skargi. W szczególności uzupełnienie miało nastąpić poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją wraz z określeniem sposobu naruszenia, ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonych przepisach, przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych. Zważywszy na sformalizowany charakter skargi konstytucyjnej, skarżący został także wezwany do dołączenia wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o wolnościach lub prawach albo o obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji.

Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru tego zarządzenia wynika, że pełnomocnik skarżącego otrzymał je 24 maja 1999 roku.

W wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie podjął próby uzupełnienia wskazanych braków skargi.

W tym stanie rzeczy, ze względu na nieusunięcie braków formalnych skargi konstytucyjnej w wyznaczonym terminie, należało na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wydać postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.