32

POSTANOWIENIE

z dnia 26 stycznia 1999 r.

Sygn. Ts 141/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Stanisława W., w sprawie zgodności:

art. 489 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 555 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) z art. 41 ust. 5 oraz art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji RP

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej,

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Stanisława W., sporządzonej 2 października 1998 r. zarzucono, iż art. 489 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 555 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 41 ust. 5 oraz art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji RP.

Zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis, wprowadzając roczny termin przedawnienia roszczeń o odszkodowanie za niesłuszne aresztowanie, niezgodny jest z prawem każdego do odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności oraz prawem do wynagrodzenia za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działania organu władzy publicznej, a także prawem do sądowej ochrony naruszonych praw i wolności.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowany przepis kodeksu postępowania karnego z 1969 r. Sąd Wojewódzki w G. postanowieniem z 20 listopada 1996 r. oddalił wniosek skarżącego o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne pozbawienie wolności. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy przez postanowienie Sądu Apelacyjnego w G. z 8 stycznia 1997 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest złożenie jej w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia przesądzającego o ostatecznym charakterze orzeczenia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Jak wynika z pisma pełnomocnika skarżącego z 26 października 1998 r. postanowienie Sądu Apelacyjnego w G. z 8 stycznia 1997 r. zostało skarżącemu doręczone 15 stycznia 1998 r. Od tego dnia rozpoczął bieg dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, który ostatecznie upłynął 16 marca 1998 roku.

W tej sytuacji zarówno pismo skarżącego do Trybunału Konstytucyjnego z 27 kwietnia 1998 r., jak też późniejszy wniosek do Sądu Rejonowego w E. o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu, został złożony po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W tej sytuacji nie ma zastosowania w stosunku do skarżącego instytucja zawieszenia biegu terminu wynikająca z treści art. 48 ust. 2 in fine ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, z uwagi na to, iż termin do złożenia skargi konstytucyjnej upłynął już zanim wszczęto postępowanie w sprawie ustanowienia dla skarżącego adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej.

Brak jest również dostatecznego uzasadnienia dla uwzględnienia wniosku pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Sam fakt składania przez skarżącego wniosków o wystąpienie w jego sprawie z kasacją nadzwyczajną przez podmioty do tego uprawnione nie wyjaśnia powodów, dla których skarżący zaniechał złożenia skargi konstytucyjnej w wyznaczonym przez przepisy prawa terminie. We wspomnianym przez pełnomocnika skarżącego piśmie z 15 maja 1998 r., skierowanym z Biura Trybunału Konstytucyjnego do skarżącego, niezależnie od wskazania jaką formę przybrać musi skarga konstytucyjna, wyraźnie stwierdzono, iż można ja złożyć w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia kończącego tok instancji.

W tym stanie rzeczy należało nie uwzględniać wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej oraz odmówić nadania jej dalszego biegu.