83

POSTANOWIENIE

z dnia 27 października 1998 r.

Sygn. Ts 86/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Bogusława B., w sprawie zgodności art. 2 pkt 2, art. 37, art. 38 ust. 1, art. 39 ust. 1, art. 62 ust. 1 i 2 pkt 3, art. 63, art. 66, art. 67 oraz art. 70 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776) z art. 69 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Bogusława B. sporządzonej 8 czerwca 1998 r. zarzucono, iż art. 2 pkt 2, art. 37, art. 38 ust. 1, art. 39 ust. 1, art. 62 ust. 1 i 2 pkt 3, art. 63, art. 66, art. 67 oraz art. 70 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776) są niezgodne z art. 69 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy są niesprawiedliwe z uwagi na fakt, iż nie obejmują konstytucyjnego prawa skarżącego określonego w art. 69 Konstytucji RP, w myśl którego władze publiczne udzielają osobom niepełnosprawnym, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej. Skarżący wskazał, iż wystąpił do Urzędu Pracy z wnioskiem o przeszkolenie go ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w celu uzyskania lepszych możliwości otrzymania pracy po przekwalifikowaniu zawodowym. Według skarżącego prawo do przeszkolenia zostało mu ostatecznie odmówione pismem Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej z 30 października 1997 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanej w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Przedstawiona skarga konstytucyjna warunku tego nie spełnia. Skarżący uczynił bowiem jej przedmiotem przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776), podczas gdy wskazane przez skarżącego pismo Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 30 października 1997 r. odnosi się do ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 46, poz. 201 ze zm.) Zakwestionowana w skardze konstytucyjnej ustawa nie stanowiła więc podstawy dla sporządzenia pisma, uznanego przez skarżącego za orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych. Równocześnie z akt sprawy nie wynika, iżby ustawa z 27 sierpnia 1997 r. została w stosunku do skarżącego zastosowana poprzez wydanie jakiegokolwiek rozstrzygnięcia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. W szczególności zawarta w piśmie Wojewódzkiego Urzędu Pracy w K. z 4 grudnia 1997 r. odmowa skierowania skarżącego na szkolenia finansowane ze środków Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych również oparta była na treści ustawy z 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych.

W tym stanie rzeczy należało uznać, iż nie został spełniony jeden z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, a w związku z tym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.