18

POSTANOWIENIE

z dnia 29 września 1999 r.

Sygn. T. 21/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

p o s t a n a w i a :

na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi Sejmiku Województwa Łódzkiego, z 12 lipca 1999 r., o stwierdzenie zgodności decyzji Ministra Finansów z 30 kwietnia 1999 r., Nr FS8/2/D/99 z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Uzasadnienie:

Sejmik Województwa Łódzkiego skierował do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie zgodności decyzji Ministra Finansów z 30 kwietnia 1999 r., Nr FS8/2/D/99 w sprawie zmian w budżecie państwa na 1999 r. w części dotyczącej Województwa Łódzkiego - z przepisami art. 2 oraz art. 167 Konstytucji RP i art. 47 ust. 1 i 2 ustawy budżetowej na rok 1999 r. z dnia 17 lutego 1999 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 154).

Jednocześnie w petitum wniosku wskazano, iż przedmiotowa decyzja narusza art. 18 ust. 6, art. 70 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. Nr 91, poz. 576 ze zm.) oraz art. 11 ust. 1 i art. 123 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 ze zm.).

W świetle art. 198 pkt 3 Konstytucji RP Trybunał Konstytucyjny orzeka w sprawach zgodności przepisów prawa, wydawanych przez centralne organy państwowe, z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi i ustawami.

Stąd też art. 32 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (pow. wyż.) precyzuje, iż wniosek uprawnionego podmiotu może dotyczyć zbadania zgodności z Konstytucją oraz ustawami wyłącznie aktu normatywnego, nie zaś aktu stosowania prawa.

Wymaganie, by badaniu zgodności z Konstytucją i ustawami podlegały jedynie akty normatywne (przepisy prawa) ma zatem charakter podstawowy dla oceny dopuszczalności wniosku. Wiąże się ono bowiem z konstytucyjnie określonym zakresem kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

Zatem wniosek, którego przedmiotem jest żądanie zbadania aktu nie mającego, co do swej istoty, cech aktu normatywnego musi być uznany za bezzasadny. Brak jest bowiem podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie, która następnie musiałaby być umorzona ze względu na to, iż wydanie orzeczenia jest niedopuszczalne (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).

Warunkiem wszakże odmowy nadania dalszego biegu sprawie jest nie tylko to, iż przedmiotowy akt nie nosi “zewnętrznych” znamion aktu normatywnego (badany akt nosi nazwę “decyzja”), lecz także i to, iż ze swej istoty, w sposób oczywisty (nie budzący wątpliwości) nosi on cechy rozstrzygnięcia konkretnego, nie zaś abstrakcyjnego i generalnego.

Przedmiotowa decyzja Ministra Finansów z kwietnia 1999 r. w sprawie zmian w budżecie państwa na 1999 r. została wydana na podstawie art. 47 ust. 1 ustawy budżetowej na rok 1999 (pow. wyż.). Treścią tej decyzji jest wprowadzenie wyrażonych w złotych zmian w budżecie państwa na rok 1999 r. Zmiany te polegają na wyrażonych kwotowo zmniejszeniach i odpowiadających im zwiększeniach wydatków budżetowych w ramach klasyfikacji budżetowej działów, rozdziałów i paragrafów oraz grup wydatków według układu wykonawczego tj. w sposób nie powodujący zmiany brzmienia ustawy budżetowej - w zakresie, w jakim odnosi się do wydatków Województwa Łódzkiego.

Jak stwierdzono w decyzji powyższe zmiany zostały wprowadzone w celu dostosowania wysokości wydatków budżetowych do zadań realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego oraz wojewodów w zakresie związanym ze zmianami kompetencji wynikającymi z reformy ustrojowej państwa. Są to zatem przeniesienia konkretnych kwot wydatków w budżecie państwa na rok 1999, do dokonywania których upoważnia ministra właściwego do spraw finansów w zakresie związanym ze zmianami kompetencji, wynikającymi z reformy ustrojowej państwa - art. 47 ust. 1 ustawy budżetowej na rok 1999 r.

Decyzja ta została przekazana Wojewodzie Łódzkiemu oraz do Departamentu Budżetu Państwa w Ministerstwie Finansów.

Sejmik Województwa Łódzkiego nie jest nawet zamieszczony na liście podmiotów, do wiadomości, których decyzja ta powinna zostać podana.

Na podstawie tej decyzji Wojewoda Łódzki przesłał Marszałkowi Województwa Łódzkiego informację, iż 15 marca 1999 r. zaakceptował podział dotacji celowych przekazywanych z budżetu państwa dla Samorządu Województwa, według kwot wynikających z ustawy budżetowej na rok 1999. Treścią tego pisma są kwoty dotacji celowych: na zadania bieżące z zakresu administracji rządowej wykonywane przez samorząd, na zadania własne samorządu oraz na inwestycje własne samorządu. Załącznik pisma zawiera plan dotacji celowych na rok 1999 do przekazania z budżetu państwa na zadania wykonywane przez Samorząd Województwa, według kwot wynikających z ustawy budżetowej na rok 1999 w rozbiciu szczegółowym.

Analiza zatem przedmiotowej decyzji w trakcie badania wstępnego pozwala niewątpliwie stwierdzić, iż odnosi się ona do wykonywania ustawy budżetowej, polegającego na wprowadzaniu konkretnych zmian kwot wydatków budżetowych, w stosunku do tych, które były zawarte w uchwalonej ustawie budżetowej. Przy czym decyzja jest skierowana bezpośrednio do Wojewody Łódzkiego.

Ocena zgodności z Konstytucją art. 47 ust. 1 ustawy budżetowej, w zakresie zawartego w niej upoważnienia dla Ministra Finansów, a także skutków jakie wywarło ono na prawa do dotacji celowych Sejmiku Województwa Łódzkiego - pozostaje poza przedmiotem wniosku.

Stwierdzić należy, iż upoważnienie to nie dotyczy wydawania rozporządzeń wykonawczych w stosunku do tej ustawy. Wynika to z użycia w tym artykule zwrotu: “...do dokonywania przeniesień wydatków”. Chodzi zatem o czynności o charakterze konkretnym wyrażające się kwotowo w złotych, nie zaś o upoważnienie do wydawania aktów wykonawczych, o których mowa w art. 92 Konstytucji. W upoważnieniu owym nie ma zresztą mowy o “zakresie spraw przekazanych do uregulowania” w rozumieniu art. 92 Konstytucji, lecz o zakresie spraw przekazanych “do dokonywania”.

Nie przesądzając o tym czy upoważnienie owo dotyczy zarówno wydawania aktów prawa wewnętrznego w rozumieniu art. 93 ust. 2 Konstytucji i aktów stosowania prawa, czy tylko tych drugich należy stwierdzić, iż badana “decyzja” odpowiada treści i charakterowi owego upoważnienia. Jej stopień konkretyzacji, polegający na dokonaniu przeniesień kwot wydatków oraz skierowanie do indywidualnego adresata - Województwa Łódzkiego - nie pozostawiają wątpliwości, co do tego, iż nie chodzi o akt prawny.

Poza przedmiotem badania wstępnego pozostają kwestie formy prawnej, jaką przybierać winno “informowanie o dokonaniu przeniesienia”; a w szczególności czy może być ono uznane za decyzję administracyjną, której adresatem byłby Sejmik Województwa Łódzkiego oraz na jakiej drodze Sejmik winien dochodzić naruszonych, jego zdaniem, praw.

Rozróżnienie między upoważnieniem ustawowym do wydawania przepisów wykonawczych w zakresie spraw przekazanych do uregulowania, a upoważnieniem do wykonywania ustawy budżetowej znajduje swoją podstawę w art. 219 ust. 1 Konstytucji, który przesądza, iż ustawa budżetowa w zakresie odnoszącym się do budżetu państwa jest formą, w jakiej tenże budżet państwa jest uchwalany na rok budżetowy. W związku z tym art. 219 ust. 2 Konstytucji powierza odrębnej ustawie określenie zasad wykonywania ustawy budżetowej, w zakresie w jakim zdeterminowana ona jest tym, iż zawiera kwoty dochodów i wydatków państwa na konkretny rok budżetowy. Zawarte zatem w art. 47 ust. 1 ustawy budżetowej upoważnienie do dokonywania zmian w uchwalonej ustawie budżetowej nie może być oceniane z punktu widzenia zgodności ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji ze względu na to, iż Trybunał Konstytucyjny jest związany granicami wniosku (art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).

Z powyższych względów postanowiono jak w sentencji.