106

POSTANOWIENIE

z dnia 7 września 1998 r.

Sygn. Ts 96/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Stefana A., w sprawie:

zgodności art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z art. 67 oraz 68 pkt 3 Konstytucji RP

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Stefana A. sporządzonej 30 czerwca 1998 r. zarzucono, iż art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450) jest niezgodny z art. 67 oraz 68 pkt 3 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis narusza jego prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy, a także do szczególnej opieki należnej osobom niepełnosprawnym i w podeszłym wieku.

Skarżący wskazał, iż stosując art. 6 pkt 2 ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. decyzją z 20 października 1996 r. odmówił skarżącemu przyznania renty inwalidzkiej. Decyzja ta została zmieniona przez wyrok Sądu Wojewódzkiego - Sądu Ubezpieczeń Społecznych w W. z 18 kwietnia 1997 r. na korzyść skarżącego, jednak Sąd Apelacyjny w W. wyrokiem z 21 października 1997 r. ostatecznie oddalił odwołanie skarżącego uchylając wyrok Sądu Wojewódzkiego - Sądu Ubezpieczeń Społecznych w W.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi jest jej złożenie w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu wyroku, decyzji administracyjnej lub innego rozstrzygnięcia przesądzającego o ostatecznym charakterze orzeczenia o jego prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Jak wynika z akt sprawy, wyrok Sądu Apelacyjnego w W. z 21 października 1997 r. został skarżącemu doręczony 17 listopada 1997 r. Od tego momentu rozpoczął się bieg terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. 3 grudnia 1997 r. skarżący złożył w Biurze Podawczym Sądu Rejonowego dla W.-P. wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zgodnie z art. 48 ust. 2 in fine ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wniosek ten zawiesił bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Ostatecznie pełnomocnik z urzędu został ustanowiony postanowieniem Sądu Rejonowego dla W.-P. z 29 kwietnia 1998 r. oraz wskazany decyzją Okręgowej Rady Adwokackiej z 7 maja 1998 r., co zakończyło przerwę w biegu tego terminu. Tymczasem skarga konstytucyjna została nadana w Urzędzie Pocztowym dopiero 6 lipca 1998 r., a więc kilkanaście dni po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie jednego z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określonych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić jej nadania dalszego biegu.