102

POSTANOWIENIE

z dnia 21 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 85/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Danuty D., w sprawie:

zgodności art. 58 ust. 1 część druga zdania pierwszego i zdanie drugie ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Danuty D. sporządzonej 4 czerwca 1998 r. zarzucono, iż art. 58 ust. 1 część druga zdania pierwszego i zdanie drugie ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej przepis ten, przewidujący przekształcenie umów najmu lokali zakładowych na umowy na czas nieoznaczony lub umowy na czas oznaczony w zależności od tego, czy najem lokalu również po jego wejściu w życie pozostał związany ze stosunkiem pracy, prowadzi do dyskryminacji osób, które nie rozwiązały umowy o pracę przed tą datą. W przypadku bowiem osób, które z różnych przyczyn, także przez siebie zawinionych, nie były już pracownikami wynajmującego lokal, umowa najmu z mocy prawa przekształciła się w umowę zawartą na czas nieokreślony.

Skarżąca wskazała, iż stosując zakwestionowany przepis, Sąd Wojewódzki w Z.G. wyrokiem z 19 lutego 1998 r. ostatecznie oddalił jej powództwo o uznanie za bezskuteczne rozwiązania umowy najmu lokalu.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancji środków ochrony jego praw. Dział V kodeksu postępowania cywilnego przewiduje, iż w tym postępowaniu środkami odwoławczymi są apelacja oraz kasacja do Sądu Najwyższego. Dopiero po rozpatrzeniu tych środków wydane w postępowaniu cywilnym orzeczenie sądowe nabiera waloru prawomocności. Regulacja ta przesądza, iż kasacja, o ile w danej sprawie przysługuje, jest jednym z warunków wyczerpania toku instancji w postępowaniu cywilnym.

Jak wynika z akt sprawy, skarżąca zwróciła się do sądu powszechnego z pozwem o ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia w stosunku do niej umowy najmu, uzyskując najpierw zgodne z jej żądaniem orzeczenie Sądu Rejonowego, a następnie zmieniający to orzeczenie wyrok Sądu Wojewódzkiego. Skarżąca nie złożyła natomiast kasacji do Sądu Najwyższego, jakkolwiek, wbrew jej twierdzeniom, do tego typu spraw nie ma zastosowania ograniczający zakres kasacji art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego. Przepis ten wprowadza bowiem kryterium wartości przedmiotu sporu wyłącznie w sprawach o świadczenie, tymczasem wszczęte przez skarżącą postępowanie sądowe dotyczyło kwestii ustalenia istnienia węzła prawnego pomiędzy stronami umowy najmu.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż skarżącej przysługiwało prawo do złożenia kasacji od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Z.G., z którego to prawa skarżąca nie skorzystała. Tym samym nie wyczerpała przysługujących jej w ramach toku instancji środków odwoławczych, co zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zamyka drogę do merytorycznego rozpoznania przedłożonej przez nią skargi konstytucyjnej. Z uwagi na niespełnienie warunków określonych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.