101

POSTANOWIENIE

z dnia 18 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 77/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Wacława M.,

w sprawie:

zgodności art. 60 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) oraz art. 105 * 1 i 2 kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 26 ze zm.) z art. 45 pkt 1 oraz art. 46 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Wacława M. sporządzonej 8 maja 1998 r. zarzucono, iż art. 60 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) oraz art. 105 * 1 i 2 kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 26 ze zm.) są sprzeczne z art. 45 pkt 1 oraz art. 46 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący nie sprecyzował jednak bliżej, na czym miałaby polegać niezgodność zakwestionowanych przepisów z konstytucją.

Skarżący wskazał, iż odwołując się do art. 60 pkt 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym Wojewoda w B. decyzją z 11 marca 1998 r. oddalił wniosek skarżącego o odszkodowanie za szkody powstałe w związku z prowadzonym w latach 1986-1988 postępowaniem wywłaszczeniowym.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Ostateczny charakter orzeczenie organu władzy publicznej uzyskuje wówczas, gdy nie przysługuje od niego żaden środek odwoławczy, ani też skarżący nie ma już żadnych możliwości prawnych wdrożenia postępowania, w ramach którego orzeczenie to może zostać zmienione lub uchylone. Zgodnie zaś z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancji środków obrony jego praw. Wskazana przez skarżącego decyzja Wojewody w B., naruszająca jego zdaniem przysługujące mu prawa konstytucyjne, wydana została na podstawie art. 160 kodeksu postępowania administracyjnego. Paragraf 5 tego przepisu stanowi, że strona niezadowolona z rozstrzygnięcia organu administracyjnego może w terminie trzydziestu dni wnieść powództwo do sądu powszechnego o zasądzenie na jej rzecz należnego odszkodowania.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżący zaniechał złożenia tego powództwa, a tym samym nie wykorzystał wszystkich przysługujących mu środków obrony jego praw. Nie można przyjąć, iż skorzystanie z drogi postępowania sądowego było w przypadku skarżącego obiektywnie niemożliwe z uwagi na jego trudną sytuację materialną. Kodeks postępowania cywilnego przewiduje bowiem odpowiednie środki umożliwiające uzyskanie zwolnienia od kosztów postępowania sądowego, a także pomocy prawnej adwokata ustanowionego z urzędu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na to, iż skarżący nie wyczerpał toku instancji, co zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym stanowi warunek merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.