POSTANOWIENIE

z dnia 9 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 67/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Zdzisława B., w sprawie:

zgodności * 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) z art. 77 * 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n o w i ł:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 2 maja 1998 r. zakwestionowano zgodność * 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) z art. 77 * 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przepis ten zamyka mu drogę do dochodzenia praw w postępowaniu sądowym.

Skarżący podnosi, że stosując powyższe przepisy Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. wyrokiem z 28 czerwca 1993 r. (sygn. akt VII.U.821/93) oddalił odwołanie skarżącego od decyzji Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w sprawie podstawy wymiaru renty inwalidzkiej. Rewizja skarżącego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w P. z 29 kwietnia 1994 r. (sygn. akt III. Aur. 747/93).

Jak wynika z pisma pełnomocnika skarżącego z 14 maja 1998 r. orzeczenie Sądu Apelacyjnego w P. zostało doręczone skarżącemu w lipcu 1994 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna powinna być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu tego rozstrzygnięcia, od którego zależy ostateczny charakter orzeczenia o jego konstytucyjnych prawach i obowiązkach. W przedłożonej skardze konstytucyjnej rozstrzygnięciem takim był wyrok Sądu Apelacyjnego w P. z 29 kwietnia 1994 r. Nie można natomiast przypisywać takiego charakteru otrzymanym przez skarżącego pismom Ministerstwa Sprawiedliwości, informującym go o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej.

Instytucja skargi konstytucyjnej wprowadzona została do polskiego systemu prawnego na mocy Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. oraz ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Oba te akty prawne weszły w życie 17 października 1997 r. i od tej daty osoby domagające się ochrony przysługujących im praw i wolności określonych w konstytucji otrzymały uprawnienie do złożenia skargi konstytucyjnej. Uprawnienie to może być wszakże realizowane w zakresie przewidzianym w ustawie i po spełnieniu określonych wymagań formalnych. Jednym z nich jest przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Brak jest jakichkolwiek przesłanek normatywnych, na podstawie których termin ten w stosunku do rozstrzygnięć doręczonych stronom przed wejściem w życie ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należałoby liczyć dopiero od 17 października 1997 r., a więc od daty wprowadzenia instytucji skargi konstytucyjnej do polskiego systemu prawa. 17 października 1997 r. powstała możliwość skierowania do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, o ile nie upłynął jeszcze dwumiesięczny termin od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Ponieważ w sprawie rozpoznawanej przez Trybunał Konstytucyjny skarga konstytucyjna została złożona po upływie wyznaczonego w art. 46 ust. 1 dwumiesięcznego terminu, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.