37

POSTANOWIENIE

z dnia 21 kwietnia 1998 r.

Sygn. Ts 40/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Sokolewicz

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Henryka W., w sprawie:

zgodności art. 1 * 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. o wzmożeniu ochrony własności społecznej (Dz.U. Nr 17, poz. 68), art. 9 dekretu z dnia 29 października 1962 r. oraz art. 1 ust. 1 i 4, a także art. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149) z art. 32, art. 41, art. 42, art. 65 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n o w i ł:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 23 marca 1998 r. zakwestionowano art. 1 * 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. o wzmożeniu ochrony własności społecznej (Dz.U. Nr 17, poz. 68), art. 9 dekretu z 29 października 1962 r. oraz art. 1 ust. 1 i 4, a także art. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149) zarzucając mu niezgodność z art. 32, art. 41, art. 42, art. 65 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego, stosując powyższe przepisy Sąd Wojewódzki w C. postanowieniem z 15 czerwca 1992 r. oddalił wniosek skarżącego o uznaniu za nieważne wyroku Sądu Rejonowego w C. z 20 kwietnia 1964 r. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Apelacyjny w K. postanowieniem z 11 sierpnia 1992 r. Orzeczenia te naruszyły zasadę równości wobec prawa, wina skarżącego nie została udowodniona, naruszono wolność wyboru i wykonywania zawodu, a także wynikające z art. 77 konstytucji prawo skarżącego do odszkodowania za niezgodne z prawem skazanie.

Jak wynika z akt sprawy, postanowienie Sądu Apelacyjnego w K., oddalające ostatecznie wniosek skarżącego o uznaniu za nieważne wyroku Sądu Rejonowego w C. z 20 kwietnia 1964 r. zostało doręczone skarżącemu 11 września 1992 r. Ponieważ zaś skarga konstytucyjna została przez skarżących złożona do Trybunału Konstytucyjnego 13 marca 1998 r., upłynął już dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Termin ten biegnie od daty doręczenia skarżącym prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie charakter taki posiada postanowienie Sądu Apelacyjnego w K. z 11 sierpnia 1992 roku.

Instytucja skargi konstytucyjnej wprowadzona została do polskiego systemu prawnego na mocy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. oraz ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Oba te akty prawne weszły w życie 17 października 1997 r. i od tej daty osoby domagające się ochrony przysługujących im praw i wolności określonych w konstytucji otrzymały uprawnienie do złożenia skargi konstytucyjnej. Uprawnienie to może być wszakże realizowane w zakresie przewidzianym w ustawie i po spełnieniu określonych wymagań formalnych. Jednym z nich jest przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Brak jest jakichkolwiek przesłanek normatywnych, na podstawie których termin ten w stosunku do rozstrzygnięć doręczonych stronom przed wejściem w życie ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należałoby liczyć dopiero od 17 października 1997 r., a więc od daty wprowadzenia instytucji skargi konstytucyjnej do polskiego systemu prawa. 17 października 1997 r. powstała możliwość skierowania do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, o ile wszakże nie upłynął jeszcze dwumiesięczny termin od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Ponieważ w sprawie rozpoznawanej przez Trybunał Konstytucyjny skarga konstytucyjna została złożona po upływie wyznaczonego w art. 46 ust. 1 dwumiesięcznego terminu, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.