25

POSTANOWIENIE

z dnia 1 kwietnia 1998 r.

Sygn. Ts 27/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu na mocy art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargi konstytucyjnej Mirosława B.,w sprawie:

zgodności art. 64 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.)

z art. 7, art. 42 ust. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

oraz w sprawie zgodności art. 39 § 1 kodeksu postępowania karnego i art. 54 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 1994 r. Nr 19, poz. 70 ze zm.)

z art. 32, art. 45 ust.1 i art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

19 lutego 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga konstytucyjna Mirosława B., w której pełnomocnik wnosił w imieniu skarżącego o stwierdzenie niezgodności art. 64 * 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm) z art. 7, art. 42 ust. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP oraz art. 39 * 1 kodeksu postępowania karnego i art. 54 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 1994 r. Nr 19, poz. 70 ze zm.) z art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 83 Konstytucji RP. Ponadto pełnomocnik skarżącego wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Termin ten ma charakter zawity i jego przekroczenie powoduje, iż rozpoznanie skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne.

Jak wynika z przedstawionych przez skarżącego dokumentów, ostatecznym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie był wyrok Sądu Rejonowego w W. z 30 stycznia 1997 r. doręczony skarżącemu 18 sierpnia 1997 r. W tej sytuacji określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej upłynął w rozpoznawanej sprawie 18 października 1997 r. Natomiast skarga konstytucyjna została złożona w kancelarii Trybunału Konstytucyjnego 19 lutego 1998 r., a więc już po upływie tego terminu.

W piśmie procesowym z 17 marca 1998 r., złożonym po wezwaniu do uzupełnienia braków, pełnomocnik skarżącego wskazuje, iż jego mocodawca wystąpił 17 listopada 1997 r. do Sądu Rejonowego z wnioskiem o ustanowienie adwokata z urzędu i w związku z tym twierdzi, że termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie biegł do dnia wyznaczenia pełnomocnika z urzędu (co nastąpiło 5 stycznia 1998 r.). Należy zauważyć, że gdyby skarżący wystąpił o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym - czyli w jego przypadku do 18 października 1997 r. - termin ten nie biegłby do czasu rozpatrzenia przez sąd tego wniosku. Jednakże w niniejszej sprawie, wniosek skarżącego o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu został skierowany do sądu już po upływie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej (po 18 października 1997 r.) i w związku z tym art. 48 ust. 2 zd. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie znajduje tutaj zastosowania.

W tym stanie rzeczy trzeba uznać, iż skarga konstytucyjna została złożona po terminie przewidzianym w art. 46 ust. 1 wyżej wspomnianej ustawy i nie może być merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny. W związku z tym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) odmówiono nadania jej dalszego biegu.

Niezależnie od wyżej przytoczonych okoliczności podkreślić należy, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie takie ostateczne orzeczenie sądu lub innego organu administracji publicznej, któremu skarżący zarzuca naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych. Tymczasem w przedłożonej skardze konstytucyjnej wskazano, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z 30 stycznia 1997 r. skarżący został ostatecznie uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa. Orzeczenie to w żadnej mierze nie narusza przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych. Brak jest w związku z tym po jego stronie interesu prawnego, uzasadniającego podniesienie przed Trybunałem Konstytucyjnym zarzutu niekonstytucyjności wymienionych w skardze konstytucyjnej przepisów kodeksu postępowania karnego.