39

POSTANOWIENIE

z dnia 12 marca 1998 r.

Sygn. Ts 31/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu na mocy art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargi konstytucyjnej Zdzisławy K. w sprawie:

zgodności uchwały Nr 2 Rady CZSBM z 3 marca 1983 r. w sprawie ustalania przez spółdzielnie zasad wnoszenia wkładów i rozliczeń z tego tytułu oraz uchwały Nr 17 Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 1982 r. (MP Nr 3, poz. 13) w części dotyczącej oprocentowania wkładów członków spółdzielni znajdujących się na rachunkach bankowych spółdzielni z art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym
(Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n o w i ł:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 26 lutego 1998 r. zakwestionowano uchwałę nr 2 Rady CZSBM z 3 marca 1983 r. w sprawie ustalania przez spółdzielnie zasad wnoszenia wkładów i rozliczeń z tego tytułu oraz uchwałę nr 17 Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 1982 r. (MP Nr 3, poz. 13) w części dotyczącej oprocentowania wkładów członków spółdzielni znajdujących się na rachunkach bankowych spółdzielni, zarzucając powyższym uchwałom niezgodność z art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej wyrok Sądu Rejonowego w H. z 17 marca 1994 r. - utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Z. z 19 maja 1994 r. - narusza jej prawa konstytucyjne.

Badając niniejszą sprawę Trybunał zważył co następuje:

Instytucja skargi konstytucyjnej wprowadzona została do polskiego systemu prawnego na mocy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. oraz ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Oba te akty prawne weszły w życie 17 października 1997 r. i od tej daty osoby domagające się ochrony przysługujących im praw i wolności określonych w konstytucji otrzymały uprawnienie do złożenia skargi konstytucyjnej. Uprawnienie to może być jednakże realizowane w zakresie przewidzianym w ustawie i po spełnieniu określonych wymagań formalnych. Jednym z nich jest przewidziany w art. 46 ust. 1 dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. 17 października 1997 r. powstała możliwość skierowania do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, o ile wszakże nie upłynął jeszcze dwumiesięczny termin od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Praktycznie więc złożenie skargi możliwe było w przypadku rozstrzygnięcia doręczonego skarżącemu po 17 sierpnia 1997 roku.

Jak wynika z przedstawionych dokumentów, ostatecznym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie był wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z. doręczony skarżącej przed grudniem 1995 r., skoro datą 1 grudnia 1995 r. jest opatrzone pismo Ministerstwa Sprawiedliwości stwierdzające brak podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej. Natomiast skarga konstytucyjna w rozpoznawanej sprawie została wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego 26 lutego 1998 r., czyli ze znacznym przekroczeniem terminu ustawowego.

Na marginesie należy także zauważyć, że przytoczone w skardze pisma Ministerstwa Sprawiedliwości i Biura Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 28 marca 1996 r.) nie mają żadnych znamion decyzji administracyjnej lub innego władczego rozstrzygnięcia określającego sytuację prawną skarżącej. Zatem w żadnej mierze, wymagany dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, nie mógłby być liczony od daty ich doręczenia skarżącej.

W tym stanie rzeczy trzeba uznać, iż skarga konstytucyjna została złożona po upływie terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy i na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.