18

POSTANOWIENIE

z dnia 19 lutego 1998 r.

Sygn. Ts 23/97

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Trzciński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku z 31 grudnia 1997 r. o przywrócenie terminu do wniesienia wpisu od skargi konstytucyjnej

p o s t a n a w i a:

odrzucić wniosek.

Uzasadnienie:

Pełnomocnik skarżącej, Lidii. G. w piśmie z 31 grudnia 1997 r. wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia wpisu od skargi konstytucyjnej. Skarga ta została zwrócona na mocy zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 grudnia 1997 r. z uwagi na nie uiszczenie wpisu. We wniosku pełnomocnik skarżącej podnosi, iż opłacenie skargi poruczył samej skarżącej, co uwarunkowane było koniecznością pozostania w domu ze względu na chorobę dzieci. Według oświadczeń skarżącej, włożyła ona znaczki opłaty sądowej do koperty, w której przesyłana była do Trybunału Konstytucyjnego skarga konstytucyjna. Pełnomocnik skarżącej dołączył do wniosku znak opłaty sądowej wartości 50 zł.

Trybunał Konstytucyjny uznał, iż wniosek pełnomocnika skarżącej należy odrzucić jako niedopuszczalny.

Jeżeli wniosek ten miałby na celu wyłącznie przywrócenie terminu do wniesienia wpisu od skargi konstytucyjnej, to nie mógłby stanowić przedmiotu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny z tego powodu, iż złożona skarga konstytucyjna została zwrócona pełnomocnikowi skarżącej 29 grudnia 1997 r. (data doręczenia pisma z zarządzeniem sędziego TK o zwrocie). Wniosek pełnomocnika o przywrócenie terminu został zaś złożony do Trybunału Konstytucyjnego 5 stycznia 1998 r. (data nadania przesyłki w Urzędzie Pocztowym). W takiej sytuacji brak jest przedmiotu (pisma procesowego), od którego można by uiścić wpis, skoro postępowanie w stosunku do złożonej wcześniej skargi konstytucyjnej zostało definitywnie zakończone. Przekreśla to sens przywracania terminu do złożenia samego wpisu.

W istocie więc przedłożony wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu ma charakter wniosku o przywrócenie terminu do złożenia zwróconej skargi konstytucyjnej. Wniosek taki również nie może być rozpoznany. Dwumiesięczny termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie ma wyłącznie charakteru terminu przewidzianego do dokonania czynności procesowej. W istocie termin ten wyznacza granice, w których możliwe jest skorzystanie ze szczególnego środka ochrony praw, wolności i obowiązków określonych w konstytucji w postaci skargi konstytucyjnej. Z uwagi na nadzwyczajny charakter tego środka nie mają w tym przypadku zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego o możliwości przywrócenia terminu procesowego, w szczególności zaś art. 168 § 1 tego kodeksu.

W tej sytuacji wniosek pełnomocnika skarżącej, jako wniosek niedopuszczalny z mocy ustawy, należało odrzucić.