55/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 15 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 320/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak - przewodniczący

Marek Zubik - sprawozdawca

Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 października 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mariusza L.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 23 grudnia 2009 r. Mariusz L. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 5, ze zm.; dalej: ustawa akcyzowa) w związku z § 9 ust. 8 i § 25 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 stycznia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 2, poz. 3, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 5 stycznia 1998 r.) w związku z § 12 ust. 9 i 10, § 27 ust. 2 i § 28 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 157, poz. 1035, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 16 grudnia 1998 r.) z art. 2, art. 64 ust. 3 w związku z art. 84 i art. 217, art. 32 ust. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 12 października 2011 r. Trybunał Konstytucyjny - na podstawie art. 47 ust. 1 i 2 w związku z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) - odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Przyczyną odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było wadliwe - w ocenie Trybunału - określenie jej podstawy, a tym samym niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK.

Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 21 października 2011 r. Pismem z 28 października 2011 r. złożono zażalenie na postanowienie Trybunału.

Skarżący w zażaleniu odniósł się do argumentacji uzasadniającej odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i stwierdził, że „w dostatecznym stopniu wskazano niezgodność z Konstytucją RP skarżonych przepisów, przez szerokie omówienie ich treści normatywnej i wskazanie, dlaczego - w ocenie Strony - naruszają one wskazane przepisy Konstytucji RP. Ponadto Strona wyraźnie wskazała, jakie - w jej ocenie - wolności i prawa wynikające z Konstytucji RP zostały naruszone - zarówno w sposób abstrakcyjny (fakt postępowania ustawodawcy niezgodnie z zasadami konstytucyjnymi), jak i w sposób konkretny (powiązanie skutków naruszenia konkretnej normy konstytucyjnej przy stanowieniu prawa z konkretną normą konstytucyjną gwarantującą obywatelowi prawa i wolności)”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpoznaje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny uznaje, że w pełni zasadne było stwierdzenie, iż w skardze konstytucyjnej nie doszło do wskazania sposobu, w jaki zakwestionowane art. 35 ust. 4 ustawy akcyzowej w związku z § 9 ust. 8 i § 25 rozporządzenia z 5 stycznia 1998 r. w związku z § 12 ust. 9 i 10, § 27 ust. 2 i § 28 rozporządzenia z 16 grudnia 1998 r. naruszają art. 2, art. 64 ust. 3 w związku z art. 84 i art. 217, art. 32 ust. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji. Trybunał przypomina w tym miejscu skarżącemu, że art. 79 ust. 1 Konstytucji stanowi, iż „każdy (…) ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego”. Oznacza to, że skarga konstytucyjna winna odpowiadać - z woli ustawodawcy konstytucyjnego - warunkom merytorycznym i formalnym opisanym w ustawie zwykłej, czyli ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (por. J. Trzciński, uwaga 10 do art. 79 Konstytucji, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999-2007). Skarga konstytucyjna stanowi środek prawny służący ochronie konstytucyjnych wolności oraz praw o charakterze podmiotowym, do których naruszenia doszło na skutek wydania rozstrzygnięcia na podstawie przepisu, którego konstytucyjność się kwestionuje. W odróżnieniu od wniosków kierowanych przez podmioty wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji skarga nie jest środkiem uruchamiania tzw. kontroli abstrakcyjnej, a więc realizowanej w oderwaniu od płaszczyzny stosowania kwestionowanych przepisów (por. postanowienie TK z 6 lipca 2005 r., SK 25/03, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 83).

Z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK wynika obowiązek wskazania przez skarżącego, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez kwestionowane przepisy aktu normatywnego. Z kolei art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK nakłada na skarżącego obowiązek uzasadnienia zarzutów postawionych w skardze konstytucyjnej wraz z powołaniem stosownej argumentacji na ich poparcie. W niniejszej sprawie przesłanka ta nie została spełniona. Skarżący w petitum skargi powołuje art. 2, art. 64 ust. 3 w związku z art. 84 i art. 217, art. 32 ust. 2, art. 92 ust. 1 Konstytucji, jednakże w jej uzasadnieniu nie przedstawia, w jaki sposób kwestionowana regulacja narusza wskazane postanowienia ustawy zasadniczej.

W świetle powyższego Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w postanowieniu z 12 października 2011 r. prawidłowo przyjęto, iż skarżący nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK, nie przedstawił bowiem dowodów na poparcie zarzutu niekonstytucyjności art. 35 ust. 4 ustawy akcyzowej w związku z § 9 ust. 8 i § 25 rozporządzenia z 5 stycznia 1998 r. w związku z § 12 ust. 9 i 10, § 27 ust. 2 i § 28 rozporządzenia z 16 grudnia 1998 r.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

2