53/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 14 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 300/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz - przewodniczący

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz - sprawozdawca

Andrzej Wróbel,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 września 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 9 grudnia 2009 r. PKS Tychy Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) wystąpiła o stwierdzenie niezgodności art. 299 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 Konstytucji oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja).

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 6 września 2011 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze. Trybunał stwierdził, że zarzuty skarżącej sprowadzały się do wykazania, że naruszenie przysługującego jej prawa do sądu i wynikającego z niego prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy jest konsekwencją błędnego zastosowania art. 299 k.p.c. przez sądy orzekające w jej sprawie. Ponadto, odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 6 Konwencji, Trybunał przypomniał, że wzorcami kontroli wskazanymi w skardze konstytucyjnej mogą być jedynie przepisy Konstytucji wyrażające prawa lub wolności skarżącego (art. 79 ust. 1 Konstytucji).

Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie, w którym podnosi, że na etapie wstępnej kontroli skargi Trybunał winien orzekać w składzie pięcioosobowym (art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Ponadto, twierdzi, że Trybunał odmówił nadania skardze dalszego biegu bez podstawy prawnej oraz dokonał niedozwolonej - we wstępnym rozpoznaniu skargi - oceny merytorycznej zarzutów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo ustalił istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu, dlatego nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, nietrafny jest pogląd skarżącej dotyczący składu, w jakim Trybunał Konstytucyjny wstępnie bada skargę konstytucyjną. Skarżąca zupełnie pomija art. 49 w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy o TK. Z przepisów tych jasno wynika, że Trybunał wstępnie rozpoznaje skargę konstytucyjną na posiedzeniu niejawnym, w składzie jednoosobowym.

Po drugie, Trybunał przypomina, że zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna stanowi szczególny środek ochrony konstytucyjnych wolności lub praw, które zostały naruszone przez wydanie w sprawie skarżącego orzeczenia opartego na zaskarżonej normie. Powołany przepis Konstytucji wyznacza zatem przesłanki dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Z kolei art. 46-48 ustawy o TK wskazują jej wymogi formalne, które muszą zostać zachowane, aby podlegała ona rozpoznaniu. Na etapie wstępnej kontroli skargi Trybunał Konstytucyjny bada więc, czy skarga konstytucyjna spełnia wymagania formalne, czy zarzuty w niej zawarte są oczywiście bezzasadne (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK) oraz czy spełnia przesłanki dopuszczalności (art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).

Trybunał w zaskarżonym postanowieniu trafnie uznał, że skarżąca kwestionowała niekonstytucyjne zastosowanie przepisów w jej sprawie (zob. w szczególności wyrok TK z 15 października 2002 r., SK 6/02, OTK ZU nr 5/A/2002, poz. 65). Zarzuty skarżącej sprowadzały się bowiem - co podkreślono już w kwestionowanym postanowieniu - do wykazania, że naruszenie przysługującego jej prawa do sądu i wynikającego z niego prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy było konsekwencją błędnego zastosowania art. 299 k.p.c. Zdaniem skarżącej wyrażało się to w błędnym przyjęciu przez orzekające sądy, że fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione, pomimo nieskorzystania przez sądy z dowodu z przesłuchania skarżącej, będącej stroną postępowania.

Po trzecie, niesłuszna jest teza skarżącej, zgodnie z którą na podstawie art. 394 § 3 k.p.c. w zw. z art. 20 ustawy o TK w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze możliwe jest powołanie nowych okoliczności, mających uzasadniać naruszenie praw lub wolności wskazanych we wniesionej skardze. Trybunał zwraca uwagę, że przepisy k.p.c. kształtują postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym w zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy o TK i z uwzględnieniem specyfiki tego postępowania (zob. w szczególności Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, komentarz do art. 20 ustawy o TK, [w:] Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, s. 78-79). W wypadku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze stosuje się odpowiednio art. 394 § 3 k.p.c. w zw. z art. 20 ustawy o TK. To jednak oznacza, że powołanie nowych faktów lub dowodów jest sprzeczne z przepisami art. 46-47 ustawy o TK. Skarżący w zażaleniu może bowiem kwestionować tylko podstawy postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze. Rozszerzanie przedmiotu skargi, powoływanie nowych wzorców kontroli, a także uzupełnianie uzasadnienia skargi na tym etapie postępowania przed Trybunałem jest niedopuszczalne. Z tej przyczyny wszelkie uwagi skarżącej nieodnoszące się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze należało pozostawić bez rozpoznania.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

2