100/2/B/2009

POSTANOWIENIE

z dnia 1 kwietnia 2009 r.

Sygn. akt Ts 98/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat - przewodniczący

Marek Mazurkiewicz - sprawozdawca

Maria Gintowt-Jankowicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 grudnia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PROELCO S.A.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

Skarżąca w petitum skargi wskazuje na art. 479¹⁴ § 1, natomiast w dalszej części wskazuje na art. 479¹⁴ § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.). Z uzasadnienia skargi wynika, że przedmiotem zaskarżenia jest art. 479¹⁴ § 2 k.p.c. Zdaniem skarżącej przepis ten, w zakresie, w jakim wprowadza zasadę prekluzji dowodowej uniemożliwiającej sądowi przeprowadzenie postępowania dowodowego pozwalającego ustalić rzeczywisty stan rzeczy, jest niezgodny z art. 2 i art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i narusza jej konstytucyjne prawo do sądu. Kwestionowany przepis, który miał przyspieszyć postępowanie dowodowe, prowadzi w praktyce do powoływania przez strony postępowania dowodów niemających znaczenia dla sprawy, co powoduje niepotrzebne rozbudowanie postępowania dowodowego. Przepis ten odbiera sądom możliwość samodzielnego decydowania o przebiegu postępowania dowodowego. W efekcie, ze względu na art. 479¹⁴ § 2 k.p.c., sądy mogą wydawać orzeczenia w oderwaniu od stanu faktycznego. Wydawanie orzeczeń z pominięciem stanu faktycznego narusza prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z 25 kwietnia 2006 r. (sygn. akt IX GC 1585/02) oddalił powództwo o zapłatę syndyka masy upadłościowej Media Dom sp. z o.o. przeciwko PROELCO S.A. Na skutek apelacji powoda Sąd Apelacyjny w Gdańsku, wyrokiem z 21 grudnia 2006 r. (sygn. akt I ACa 1026/06), zmienił zaskarżony wyrok, zasądzając żądaną kwotę.

W postanowieniu z 8 grudnia 2008 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu Trybunał Konstytucyjny uznał zarzuty skargi za oczywiście bezzasadne. W szczególności Trybunał stwierdził, że wbrew twierdzeniom skarżącej, prekluzja dowodowa nie ma charakteru absolutnego. W tym zakresie Trybunał podzielił pogląd wyrażony w wyroku TK z 26 lutego 2008 r. (SK 89/06, OTK ZU nr 1/A/2008, poz. 7). Ponadto Trybunał Konstytucyjny uznał, że ze względu na synchroniczność art. 479¹² § 1 i art. 479¹⁴ § 2 k.p.c. w niniejszej sprawie zachodzi zbędność wydania wyroku w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.).

W zażaleniu skarżąca zarzuciła naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji i wniosła o skierowanie skargi konstytucyjnej do rozpoznania. Podobieństwo zaskarżonego przepisu z przepisem, który był przedmiotem kontroli w sprawie SK 89/06 nie stanowi podstawy do odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Konieczność rozpoznania skargi wynika - zdaniem skarżącej - z tego, że sądy w sposób niezwykle sztywny stosują zasadę prekluzji dowodowej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Celem postępowania zażaleniowego jest weryfikacja prawidłowości podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Pierwszą z nich jest uznanie oczywistej bezzasadności skargi konstytucyjnej w zakresie zarzutu o absolutnym charakterze prekluzji dowodowej. Skarżąca kwestionując tę podstawę odmowy, powtarza argumentację sformułowaną w skardze konstytucyjnej i stwierdza, że sądy w sposób niezwykle sztywny stosują prekluzję dowodową. W zażaleniu skarżąca nie odnosi się wprost do argumentacji sformułowanej w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 26 lutego 2008 r. (SK 89/06). Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie podziela pogląd wyrażony w cytowanym wyroku, a tym samym za zasadną uznaje wskazaną wyżej podstawę odmowy. Twierdzenie, że prekluzja dowodowa uregulowana w art. 479¹² § 1 i art. 479¹⁴ § 2 k.p.c. ma charakter absolutny nie znajduje podstaw w normatywnej treści tych przepisów. Zarzut skarżącej należy więc ocenić jako oczywiście bezzasadny w rozumieniu art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu nie może być prawidłowość zastosowania zaskarżonego przepisu przez Sąd Apelacyjny. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji zarzut naruszenia praw konstytucyjnych skarżącej przez ewentualne błędne stosowanie prawa nie może być podstawą skargi konstytucyjnej. Zarzut taki nie mieści się też w zakresie właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Dlatego też sformułowana przez skarżącą ocena wyroku sądu nie może uzasadnić merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Z powyższych względów skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg. Wskazanie na symetrię treściową zarzutów niniejszej skargi konstytucyjnej i zarzutów badanych przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygnaturze SK 89/06, stanowi konsekwencję uznania, iż prekluzja dowodowa w przyjętym do 2006 r. kształcie normatywnym nie miała charakteru absolutnego oraz nie naruszała art. 2 i art. 45 Konstytucji.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.

2