14/1/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 30 stycznia 2007 r.

Sygn. akt Ts 111/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska - przewodnicząca

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Jerzy Ciemniewski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lutego 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Kazimiery Zawiałów,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej, sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej - Kazimiery Zawiałów, zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 6 ust. 6 i ust. 7 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85, ze zm., dalej: uorp). Kwestionowanym unormowaniom skarżąca zarzuciła niezgodność z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa (art. 32 ust. 1) oraz prawem do pracy i do minimalnego wynagrodzenia (art. 65 ust. 4 Konstytucji).

Postanowieniem z 27 lutego 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu stwierdził, że zarzut niekonstytucyjności skierowała skarżąca przeciwko unormowaniom, które nie mogą być potraktowane jako podstawa prawna ostatecznego orzeczenia wydanego w jej sprawie. Podstawą oddalenia przez sąd powództwa skarżącej był bowiem art. 6 ust. 4 uorp, tymczasem w skardze sformułowano zastrzeżenia dotyczące logicznej i gramatycznej niespójności zachodzącej między art. 6 ust. 6 i ust. 7 uorp. Trybunał Konstytucyjny zauważył ponadto, że argumentacja towarzysząca zarzutom niekonstytucyjności zmierzała w istocie do zainicjowania przed Trybunałem postępowania, w którym miałoby dojść do ustalenia wykładni art. 6 ust. 6 i ust. 7 uorp. Tego rodzaju uzasadnienie skargi nie wyczerpuje jednak wymogu wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącej.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącej. Zakwestionował w nim stanowisko, zgodnie z którym skarżąca jakoby domagała się ustalenia wykładni kwestionowanych przepisów. Podkreślił, że wykazana gramatyczna i logiczna sprzeczność między art. 6 ust. 6 i ust. 7 uorp, prowadzi w konsekwencji do naruszenie przysługujących jej praw podmiotowych. W konkluzji skarżąca wskazała, że wzajemna niespójność kwestionowanych przepisów powoduje, iż jednoczesne ich stosowanie narusza prawa gwarantowane w art. 32 ust. 1 oraz w art. 65 ust. 4 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty przedstawione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Należy zauważyć, iż argumentacja zażalenia koncentruje się tylko na jednym z wątków uzasadnienia postanowienia Trybunału Konstytucyjnego. W treści zażalenia skarżąca nie odniosła się natomiast do - podstawowego z punktu widzenia dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi - zagadnienia związku kwestionowanych przepisów z treścią wydanego w sprawie skarżącej ostatecznego orzeczenia.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, związek ten polegać winien na uprzednim potraktowaniu przez sąd kwestionowanych w skardze przepisów jako podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia. To właśnie w treści przepisu stanowiącego taką podstawę upatrywać winna też skarżąca źródła niedozwolonej - w jej ocenie - ingerencji w sferę konstytucyjnie chronionych praw i wolności.

W zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego zasadnie wskazano, że przepisem wyznaczającym treść orzeczenia wydanego w sprawie skarżącej przez Sąd Rejonowy w Opolu był art. 6 ust. 4 uorp. W tym bowiem unormowaniu wyrażone zostały granice czasowe odpowiedzialności Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych z tytułu niezaspokojonych roszczeń. Analiza sytuacji faktycznej, w jakiej znalazła się skarżąca przywiodła Sąd do konkluzji, iż określone w art. 6 ust. 4 uorp wymogi nie zostały spełnione, co wykluczało uwzględnienie jej powództwa. Stanowiska tego nie podważyło odwołanie się przez skarżącą do treści art. 6 ust. 7 uorp, który wobec nie spełnienia warunków określonych w art. 6 ust. 4 uorp nie mógł w przypadku skarżącej znaleźć zastosowania. Warto podkreślić, iż interpretacja wskazanych wyżej przepisów dokonana przez sąd orzekający w sprawie skarżącej wsparta została odwołaniem się do poglądu wypowiedzianego wcześniej przez Sąd Najwyższy (wyrok SN z 6 czerwca 2000 r., sygn. akt I PKN 688/99, OSN z 2001 r., z. 24, poz. 708). Oznacza to więc, iż z punktu widzenia przesłanek skargi konstytucyjnej, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia o prawach skarżącej miały nie zakwestionowane przez nią przepisy, ale art. 6 ust. 4 uorp, na podstawie którego doszło do oddalenia powództwa skarżącej. Brak dopełnienia przesłanki oparcia ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, na przepisach stanowiących przedmiot wnoszonej skargi konstytucyjnej czynił niedopuszczalnym nadanie wniesionej skardze dalszego biegu i jej merytoryczne rozpoznanie. Konkluzji takiej nie może zmienić także argumentacja skarżącej, zmierzająca do wykazania sprzeczności między art. 6 ust. 6 oraz art. 6 ust. 7 uorp.

Trybunał Konstytucyjny pragnie podkreślić jednak okoliczność istotnych zmian normatywnych, zaistniałych już po wniesieniu analizowanej skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 50 pkt 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. Nr 158, poz. 1121) ustawa utraciła moc obowiązującą z dniem 1 października 2006 r.. Z punktu widzenia sytuacji prawnej skarżącej istotny wpływ może zatem mieć unormowanie przejściowe wynikające z art. 43 ust. 1 i 2 wskazanej wyżej ustawy. Zgodnie z nim, w przypadku roszczeń pracowniczych, do których uprawnienie powstało przed dniem jej wejścia w życie, a z tytułu których świadczenia ze środków Funduszu nie mogły być wypłacone z powodu niespełnienia wymogów dotyczących okresów, o których mowa była w art. 6 uorp, osoby będące byłymi pracownikami mogą w terminie do 30 czerwca 2007 r. wystąpić z pisemnym wnioskiem do kierownika Biura Terenowego Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych o wypłatę świadczeń ze środków Funduszu z tytułu niezaspokojonych roszczeń, w zakresie zgodnym z art. 6 i 6a uorp. Oznacza to więc, iż skarżąca będzie legitymowana do podjęcia ponownie kroków prawnych mających na celu zaspokojenie jej roszczeń pracowniczych.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.

3