49/1/B/2006

POSTANOWIENIE

z dnia 14 lutego 2006 r.

Sygn. akt Ts 101/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski - przewodniczący

Marek Mazurkiewicz - sprawozdawca

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 października 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Danieli Okonek-Rolbieckiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 28 czerwca 2005 r. skarżąca podniosła, iż wyrażona przez Sąd Najwyższy w wyroku z 10 stycznia 2003 r. (sygn. akt I PK 58/02) wykładnia art. 22⁴ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zm.) wypacza brzmienie wskazanego przepisu i narusza zasadę poszanowania godności człowieka (art. 30), prawo do jednakowego wynagrodzenia za pracę jednakowej wartości (art. 33 ust. 2 Konstytucji) oraz prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy (art. 45 ust. 1 Konstytucji).

Naruszenie wskazanych w skardze praw wiąże skarżąca z wydaniem następujących rozstrzygnięć: wyroku Sądu Okręgowego z 23 lutego 2004 r. (sygn. akt VI P 50/03); wyroku Sądu Apelacyjnego - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z 15 czerwca 2004 r. (sygn. akt III APa 60/04); postanowienia Sądu Apelacyjnego - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 października 2004 r. (sygn. akt III APa 60/04) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 29 marca 2005 r. (sygn. akt II PZ 9/05).

Postanowieniem z 28 października 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż kwestionowana przez skarżącą rozszerzająca wykładnia zaskarżonego przepisu służy poprawieniu sytuacji radcy prawnego poprzez rozszerzenie zakresu gwarancji „godziwego wynagrodzenia”, co tym samym uniemożliwia przyjęcie, iż prowadzi ona do naruszenia przysługujących skarżącej praw. Ponadto większość zarzutów wysuniętych w skardze skierowana została przeciwko nieprawidłowemu stosowaniu prawa przez pracodawcę i orzekające w sprawie sądy. Fakty, opisane zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i w piśmie nadesłanym w uzupełnieniu braków skargi, mające wskazywać na dyskryminację kobiet w zakładzie pracy skarżącej, naruszenie konstytucyjnego prawa do jednakowego wynagrodzenia za pracę jednakowej wartości oraz na naruszenie prawa do „drogi do sądu” nie zostały powiązane w żaden sposób z treścią zaskarżonego przepisu. Tak sformułowane zarzuty nie mogły być zatem przedmiotem skargi konstytucyjnej.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie skarżąca - wnosząc o jego uchylenie - wskazuje ponownie na zastosowaną w jej sprawie wykładnię, która prowadzi do wniosku, iż każdy pracodawca może zatrudnić w ramach indywidualnych decyzji „głównego specjalistę na warunkach płacowych równych wynagrodzeniu sprzątaczki i przyrównać do tego wynagrodzenie radcy prawnego”. W dalszej kolejności skarżąca odwołuje się ponownie do stanu faktycznego, wskazując na istniejącą w zakładzie pracy dyskryminację ze względu na płeć. Jeszcze raz podnosi także zarzut pozbawienia „drogi do sądu” poprzez odrzucenie kasacji ze względu na brak okoliczności uzasadniających jej wniesienie, pomimo iż - w ocenie skarżącej - zostały one wskazane zarówno w tytule, jak i w uzasadnieniu kasacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Uzasadnienie zażalenia sprowadza się do ponownego wskazania na zastosowanie - zarówno przez pracodawcę, jak i sądy - błędnej wykładni kwestionowanej regulacji, dyskryminację dokonywaną przez pracodawcę, jak i na naruszenie „drogi do sądu”, przy czym oba ostatnie zarzuty nie zostały powiązane w żaden sposób z treścią zaskarżonego przepisu. Nie odniesiono się zatem do podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie wykazując tym samym na czym polega niesłuszność przyjętej w zaskarżonym postanowieniu tezy, iż wysunięte w skardze zarzuty w części są oczywiście bezzasadne, a w części dotyczą płaszczyzny stosowania prawa. W ogóle nie ustosunkowano się także do tezy, zgodnie z którą samo powołanie się na naruszenie prawa do sądu, bez sprecyzowania w jaki sposób treść zaskarżonej regulacji prowadzi do tego naruszenia nie stanowi podstawy do wniesienia skargi konstytucyjnej. Innymi słowy stwierdzić należy, iż treść wniesionego przez skarżącą zażalenia nie zawiera w ogóle argumentów podważających przyjęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko Trybunału Konstytucyjnego.

Ponowna analiza wniesionej skargi konstytucyjnej pod kątem spełnienia przez nią przewidzianych prawem wymogów prowadzi do wniosku, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego należy w pełni zaakceptować. Kwestionowana przez skarżącą wykładnia art. 22⁴ ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r o radcach prawnych w żaden sposób nie może naruszyć wskazanych przez nią konstytucyjnych praw z tego względu, iż przewidziane w nim gwarancje godziwego wynagrodzenia rozszerza ona na większą ilość przypadków, w tym na sytuację, w jakiej znajdowała się skarżąca. Literalna wykładnia tego przepisu prowadziłaby do zupełnej dowolności w ustalaniu wynagrodzeń radcy prawnego i w żaden sposób nie poprawiałaby położenia skarżącej. Ponadto raz jeszcze należy podkreślić, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi może być tylko zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Z tego względu zarzuty dotyczące faktycznej dyskryminacji skarżącej oraz naruszenia „drogi do sądu” nie mogą być przedmiotem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny w trybie wniesionej skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 28 października 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.

2