80/2B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 22 marca 2005 r.

Sygn. akt Ts 154/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska - przewodnicząca

Mirosław Wyrzykowski - sprawozdawca

Adam Jamróz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 stycznia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława Kłęka,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 27 sierpnia 2004 r. pełnomocnik skarżącego zakwestionował zgodność art. 179, art. 191, art. 198 oraz art. 232 ust. 1 pkt 3 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej: ugn) z art. 2, art. 17 ust. 1, art. 22 oraz art. 65 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 45 Konstytucji.

Postanowieniem z 18 stycznia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w odniesieniu do art. 198 ugn. W pozostałym zakresie jej przedmiotu, tzn. w odniesieniu do art. 179, art. 191 oraz art. 232 ust. 1 pkt 3 ugn, skarga konstytucyjna podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

W uzasadnieniu tego postanowienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w odniesieniu do zarzutu niekonstytucyjności art. 198 ugn skarga nie spełnia przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym. Zakwestionowanie powyższego przepisu przez skarżącego nie zostało bowiem poprzedzone wydaniem na jego podstawie ostatecznego orzeczenia, które doprowadziło do naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu.

Zażalenie na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł skarżący. Zakwestionował prawidłowość tego rozstrzygnięcia, zarzucając Trybunałowi Konstytucyjnemu jednostronne podejście do merytorycznej oceny wniesionej skargi. Ponadto, podważył zasadność stanowiska wskazującego na niedopuszczalność wnoszenia skargi w sytuacji, w której nie doszło jeszcze do zastosowania kwestionowanego przepisu wobec skarżącego. Jego zdaniem wymaganie, aby wniesienie skargi konstytucyjnej przeciwko przepisom przewidującym sankcje karne poprzedzone było obowiązkiem naruszenia tych przepisów jest oparte na absurdalnej interpretacji prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinny być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego.

Z treści pisma, które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 31 stycznia 2005 r. wynika jednoznacznie, że sporządzone zostało ono przez samego skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

Na marginesie wskazać należy, iż sporządzenie skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu wymaga niewątpliwie odpowiedniej wiedzy prawniczej. Zauważyć przy tej okazji trzeba, że z treści uzasadnienia pisma skarżącego wynika niezrozumienie istoty konstrukcji skargi konstytucyjnej przyjętej w prawie polskim. Już z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika niezbicie, że jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej są przepisy, które stanowiły podstawę prawną ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego. Uprzednie zastosowanie kwestionowanych unormowań wobec skarżącego stanowi więc bezwzględny warunek dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną, będącą środkiem tzw. konkretnej kontroli konstytucyjności prawa.

2