209

POSTANOWIENIE

z dnia 2 czerwca 2004 r.

Sygn. akt Ts 23/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Marian Zdyb,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 marca 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Mariana Kuski,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Mariana Kuski zarzucono, iż postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z 6 stycznia 2004 r. (sygn. akt III Ca 233/03) narusza art. 2, art. 7, art. 9, art. 78, art. 87 i art. 176 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Postanowieniem z 4 marca 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał, iż niedopuszczalna jest skarga, w której skarżący żąda wyłącznie zbadania zgodności z Konstytucją wyroku sądu.

W zażaleniu pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz rozpoznanie zażalenia, jako oczywiście uzasadnionego w oparciu o art. 395 § 2 kodeksu postępowania cywilnego. Ponadto skarżący zarzucił niezgodność z Konstytucją art. 412 § 2 kodeksu postępowania cywilnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono postanowienie sądu. Pełnomocnik skarżącego wydaje się nie dostrzegać, że tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd albo inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji.

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania.

W zażaleniu podniesiono również zarzut „braku zapisu w treści art. 412 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, iż każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczenia wydanego w pierwszej instancji”. Pomijając niejasny charakter tego zarzutu oraz brak jego uzasadnienia, należy stwierdzić, iż nie może on być w ogóle rozpoznany. Przedmiotem niniejszego postępowania jest bowiem kontrola podstaw odmowy nadania biegu skardze wskazanych w zaskarżonym postanowieniu. Niemożność rozpoznania podniesionego wyżej zarzutu związana jest również z tym, że został on wniesiony po upływie trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej za uzasadnioną oraz nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 4 marca 2004 r.