128

POSTANOWIENIE

z dnia 6 kwietnia 2004 r.

Sygn. akt Ts 81/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb - przewodniczący

Marian Grzybowski - sprawozdawca

Andrzej Mączyński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 17 stycznia 2004 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 stycznia 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Badawczo-Rozwojowej Spółdzielni Pracy Mikroprocesorowych Systemów Automatyki „Mikronika”,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Badawczo-Rozwojowej Spółdzielni Pracy Mikroprocesorowych Systemów Automatyki „Mikronika” (dalej: skarżąca) zakwestionowano zgodność z Konstytucją przepisu § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 czerwca 2002 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpatrywaniu odwołań w sprawach o udzielanie zamówień publicznych (Dz. U. Nr 85, poz. 772). Przepisowi temu skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. Źródła tej niezgodności skarżąca upatruje w braku stosownej regulacji, która nakładałaby na zespół arbitrów, orzekający w sprawie odwołania, obowiązku wskazania przesłanek uzasadniających odrzucenie wniesionego odwołania. Skarżąca podniosła także zarzut braku unormowania pozwalającego na uzupełnienie uchybień formalnych wniesionego środka prawnego.

Postanowieniem z 6 stycznia 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że skarga wniesiona została z przekroczeniem - przewidzianego w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym - terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Ponadto, skarżąca nie wskazała sposobu, w jaki zaskarżona regulacja naruszyła przysługujące jej konstytucyjne wolności lub prawa. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, argumentacja skarżącej sprowadza się do kwestionowania sposobu, w jaki organy orzekające w sprawie oceniły zaistniałe okoliczności faktyczne, a to odnosi się do płaszczyzny stosowania prawa, która pozostaje poza zakresem kontroli Trybunału Konstytucyjnego. Argumentacja skarżącej ma walor wyłącznie postulatywny, co wyklucza dopuszczalność jej oceny w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej. Wyjaśnił w nim, iż - wyczerpujący drogę prawną w sprawie skarżącej - wyrok Sądu Okręgowego istotnie doręczony został do jej siedziby 10 lutego 2003 r. Jednakże osoby uprawnione do reprezentowania skarżącej zapoznały się z jego treścią dopiero w dniu następnym, w związku z czym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej liczony być winien dopiero od 11 lutego 2003 r. Ponieważ skarga wniesiona została do Trybunału Konstytucyjnego 12 maja 2003 r. (11 maja 2003 r. była niedziela), tym samym należy przyjąć, że skarga wniesiona została w terminie. W związku z powyższymi okolicznościami skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej oraz powtórzyła argumenty przedstawione już w samej skardze konstytucyjnej dotyczące braku unormowań w zaskarżonym rozporządzeniu, które pozwalałyby na sanowanie uchybień formalnych wniesionego odwołania. Skarżąca podniosła także nowy zarzut, wskazujący na naruszenie przez kwestionowany przepis art. 78 Konstytucji, jednakże bez jego precyzyjnego uzasadnienia.

Rozpatrując zarzuty zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na wstępie stwierdzić należy, iż przede wszystkim nie jest możliwe przyjęcie przytoczonego w zażaleniu stanowiska skarżącej, jakoby termin do wniesienia skargi konstytucyjnej mógł być liczony od dnia faktycznego zapoznania się z treścią orzeczenia wydanego w sprawie przez osoby uprawnione do reprezentowania skarżącej. Koniecznym warunkiem ustalenia, że skarżąca dochowała terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest jednoznaczne określenie daty rozpoczęcia jego biegu. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) data ta związana jest z dniem doręczenia skarżącej prawomocnego orzeczenia sądowego. Jedynym weryfikowalnym sposobem ustalenia tej daty jest stwierdzenie, kiedy skarżącej doręczona została przesyłka pocztowa zawierająca takie orzeczenia. Potwierdzeniem tej okoliczności jest data uwidoczniona na zwrotnym potwierdzeniu odbioru tej przesyłki. Nie sposób przyjąć, że początek biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej wiązać należy z nieweryfikowalnym (w odniesieniu do daty) zdarzeniem faktycznego zapoznania się z treścią orzeczenia przez osoby upoważnione do reprezentowania skarżącej. Z tego względu za prawidłowe uznać należy ustalenie poczynione w zaskarżonym postanowieniu dotyczące przekroczenia przez skarżącą terminu do skorzystania ze skargi konstytucyjnej. Kierując się jednoznaczną dyspozycją art. 111 § 2 w zw. z art. 112 kodeksu cywilnego przyjąć należy, iż termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął, w przypadku skarżącej, 10 maja 2003 r.

Ponadto podkreślić należy, iż - zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjny poglądem - trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter ustawowy (materialnoprawny) i jako taki nie podlega przywróceniu. W związku z powyższym nie jest dopuszczalne rozpoznanie wniosku skarżącej o przywrócenie tego terminu.

W pełni zasadne jest także - wyrażone w zaskarżonym postanowieniu - stanowisko Trybunału Konstytucyjnego dotyczące oceny zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej. Skarżąca koncentruje je na krytyce, przyjętej przez zespół arbitrów oceny stanu faktycznego zaistniałego w sprawie, a związanego z okolicznościami towarzyszącymi wnoszonemu odwołaniu. W skardze brak jest natomiast argumentów wyjaśniających, na czym miałaby polegać merytoryczna niezgodność kwestionowanego przepisu rozporządzenia z wymienionymi w niej normami konstytucyjnymi. Zamiast tego, skarżąca konsekwentnie podnosi zarzuty dotyczące domniemanych braków w regulacji rozporządzenia, które pozwalałyby na uwzględnienie jej oczekiwań w zakresie możliwości sanowania uchybień formalnych wnoszonego środka odwoławczego. Trybunał Konstytucyjny ponownie podkreśla, iż tego rodzaju argumentacja nie pozwala na merytoryczną ocenę w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną. Wypełniając rolę tzw. negatywnego prawodawcy Trybunał Konstytucyjny władny jest jedynie kontrolować konstytucyjność przepisów już ustanowionych. Problem oceny skutków braku stosownej regulacji pozytywnej wykracza poza granice działalności orzeczniczej Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie TK z 21 marca 2003 r., Ts 93/02, OTK ZU nr 3/B/2003).

Zauważyć również należy, iż w tej części postępowania (na etapie zażalenia) w sprawie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej nie jest dopuszczalne formułowanie przez skarżącą nowych zarzutów pod adresem kwestionowanej regulacji. Taki zaś charakter ma podniesiony w zażaleniu (skądinąd bardzo lakonicznie uzasadniony) zarzut niezgodności kwestionowanego przepisu z art. 78 Konstytucji. Przysługujące skarżącej zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu służyć ma jedynie umożliwieniu weryfikacji prawidłowości tego postanowienia, nie zaś dokonywaniu przez Trybunał Konstytucyjny oceny nowych zastrzeżeń pod adresem zaskarżonego przepisu. Ich formułowanie uznać należy za próbę ominięcia ustawowych przesłanek warunkujących dopuszczalność występowania ze skargą konstytucyjną.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

3