76

POSTANOWIENIE

z dnia 28 stycznia 2004 r.

Sygn. akt Ts 143/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński - przewodniczący

Wiesław Johann - sprawozdawca

Marek Mazurkiewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 18 października 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 października 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja Dratwy,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Andrzeja Dratwy zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP art. 1 pkt 53 i 54 ustawy z dnia 7 stycznia 2000 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz innych ustaw (Dz. U. Nr 6, poz. 70 - dalej: ustawa nowelizująca) oraz art. 129 ust. 1 i art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm. - dalej: ugn). Art. 1 pkt 53 i 54 ustawy nowelizującej skarżący zarzucił niezgodność z art. 2 w zw. z art. 20, art. 21 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji, natomiast art. 129 ust. 1 i art. 130 ust. 1 ugn niezgodność z art. 20, art. 21 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji. Uzasadniając zarzuty stawiane przepisom ustawy nowelizującej skarżący stwierdził, że naruszają one zasadę lex retro non agit w stosunku do osób wywłaszczonych przed dniem jej wejścia w życie, a którym nie przyznano, ani nie wypłacono słusznego odszkodowania. Natomiast niekonstytucyjności przepisów ugn upatruje skarżący w przyjętym przez ustawodawcę sposobie ustalania wysokości odszkodowania za utraconą nieruchomość.

Postanowieniem z 7 października 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał, że w sprawie skarżącego nie doszło do wydania ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, z którym wiązać można zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego. Analizując przebieg postępowania w sprawie ustalenia odszkodowania należnego skarżącemu za wywłaszczoną nieruchomość Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że nie uległo ono zakończeniu, nie wydano też w nim orzeczenia, które spełniałoby wymogi określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego. Zarzucono w nim bezpodstawność stanowiska Trybunału Konstytucyjnego odnośnie niewyczerpania drogi prawnej przysługującej skarżącemu. Zdaniem skarżącego ostateczne zastosowanie kwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów nastąpiło wobec niego wraz z wydaniem decyzji przez Wojewodę Mazowieckiego, a następnie podjęciem orzeczenia przez Naczelny Sąd Administracyjny. Ponadto skarżący stwierdził, że w jego sprawie - kluczowa dla zarzutów skargi - kwestia ustalenia wysokości odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość została już rozstrzygnięta w sposób wiążący, a to z uwagi na treść art. 138 § 2 k.p.a. oraz art. 30 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

W dniu 31 grudnia 2003 r. skierowane zostało do Trybunału Konstytucyjnego pismo, w którym stwierdza się, iż skarżący cofa zażalenie z 15 października 2003 r. wniesione na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny postanowił pozostawić bez rozpoznania zażalenie skarżącego wniesione na postanowienie z 7 października 2003 r.

2