213

POSTANOWIENIE

z dnia 10 grudnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 139/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska - przewodnicząca

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z dnia 23 stycznia 2003 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza Gnyp i Edwarda Gnyp,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Tadeusza Gnyp i Edwarda Gnyp zakwestionowano zgodność art. 240 * 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Istoty niezgodności upatrywali skarżący w zastosowaniu kwestionowanego przepisu w ich indywidualnej sprawie, pomimo tego, że wszedł on w życie już po wydaniu przez organy celne decyzji administracyjnych. Ponadto skarżący podnieśli w skardze, że w ich ocenie brak było podstaw do wznawiania postępowania na podstawie zaskarżonego przepisu ordynacji podatkowej.

Postanowieniem z 13 stycznia 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący nie sprecyzowali sposobu, w jaki zaskarżony przepis narusza przysługujące im prawa lub wolności konstytucyjne. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego argumenty skarżących skoncentrowane zostały na problemie zasadności zastosowania przepisu o wznowieniu postępowania. Ta kwestia sytuuje się jednak na płaszczyźnie stosowania prawa, która to płaszczyzna nie mieści się w zakresie przedmiotu kontroli realizowanej przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny podniósł ponadto, że wymogu wskazania konstytucyjnych wolności lub praw, naruszonych kwestionowaną regulacją ordynacji podatkowej nie spełnia lakoniczne odwołanie się przez skarżących do zarzutu złamania zasady równości.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skierował 23 stycznia 2003 r. pełnomocnik skarżących. Zakwestionował w nim stanowisko Trybunału Konstytucyjnego odnośnie niedopuszczalności kontroli stosowania zaskarżonego przepisu w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną. W związku z tym skarżący ponowili zarzut naruszenia ich praw, spowodowanego zastosowaniem przepisu, który wszedł w życie już po wydaniu uprzednich decyzji celnych. W tym też upatrują skarżący naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo przyjęto, iż w skardze konstytucyjnej nie została spełniona podstawowa przesłanka dopuszczalności występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Jest nią obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - zdaniem skarżących - zostały naruszone przez zaskarżony przepis ordynacji podatkowej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym). Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje ocenę wyrażoną w zaskarżonym postanowieniu, iż wymogu tego nie może spełniać lakoniczne jedynie odwołanie się do zarzutu naruszenia konstytucyjnej zasady równości. W istocie rzeczy skarżący nie wskazali bowiem, jakie podmiotowe prawo wyrażone w przepisach konstytucyjnych doznało niedozwolonego ograniczenia przez art. 240 * 1 pkt 5 ordynacji podatkowej. Na nieporozumieniu opiera się stanowisko zaprezentowane w zażaleniu odnośnie sfery stosowania prawa, jako przedmiotu kontroli inicjowanej skargą konstytucyjną. Należy ponownie podkreślić, że sfera ta ma znaczenie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym w takim zakresie, w jakim skarżący zobligowany jest do wykazania, że kwestionowana regulacja było podstawą ostatecznego orzeczenia, wydanego w jego sprawie przez sąd lub organ administracji publicznej. Nie jest jednak dopuszczalne, aby wyłącznie z tą sferą związane było uzasadnienie zarzutu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem sformułowanie argumentów wskazujących na niezgodność zachodzącą między normą prawną będącą podstawą orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a przepisami konstytucyjnymi statuującymi konkretne prawa lub wolności skarżącego. Tymczasem argumentacja skargi w całości nawiązuje do braku podstaw do zastosowania kwestionowanego przepisu w sytuacji faktycznej, w jakiej znajdowali się skarżący. I w tym też znaczeniu, uzasadnienie skargi nawiązuje do płaszczyzny nie podlegającej kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Ustawowego wymogu wskazania konstytucyjnych wolności i praw naruszonych zaskarżoną regulacją nie może wypełnić również powoływanie się przez skarżących na zarzut zastosowania przepisu, który wszedł w życie już po uprzednim rozstrzygnięciu ich sprawy przez organy celne. Przede wszystkim, skarżący bez wyraźnego uzasadnienia wiążą tak sformułowany zarzut z problemem konstytucyjnej zasady równości. Ponadto należy zauważyć, że zarzut ten pozostaje bez związku z treścią zakwestionowanego w skardze konstytucyjnej art. 240 * 1 pkt 5 ordynacji podatkowej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.